Pamplona in via de snelweg: in Spanje mag het

Een zeer straffe tegenwind, en het ziet er naar uit dat ik dit zal moeten volhouden tot aan Cabo Fisterra. Eén voordeel: de vrij koele wind is een verademing in temperaturen van rond de veertig graden Celsius, en mogelijk zelfs meer.

Even voor Pamplona ontmoet ik een wielertoerist die mij de stad inloodst. Door de vele autosnelwegen die voor fietsers ontoegankelijk zijn, is binnenraken in de stad niet zo voor de hand liggend. Ik wil hem met een pintje bedanken, maar hij is van oordeel dat hij - als gastheer in Spanje - mij dit verplicht is.

Een goedkoop pension vinden is ook al niet moeilijk, omdat de baas zich met de Vlamingen - die steeds door de Walen onderdrukt werden - verwant voelt. Want hier in de hoofdstad van de deelrepubliek Navarra spreken veel mensen Baskisch, en slechts sinds de dood van dictator Franco mogen ze op enige medewerking van de Spaanse overheid rekenen om hun taal en hun cultuur in alle vrijheid te kunnen bedrijven. Trouwens, je mag nog zo goed Spaans spreken, dus veel beter dan ikzelf, maar van Baskisch versta je niet de eerste letter: het is immers geen Indogermaanse taal.

Op het dak van de - gotische - kathedraal groeit onkruid. Binnen heb ik het geluk een Rozenkrans mee te maken, waarbij de menigte in processie rond de kerk trekt. Normaal worden tijdens de plechtigheden geen toeristen toegelaten, maar mijn Sint-Jakobsschelp dient als een soort vrijgeleide, en om de mensen tegemoet te komen heb ik mijn jogging maar aangetrokken: ik heb ondervonden dat korte broeken veel wrevel wekken, want een groepje wielrenners werd er aan de deur gezet.