Waarom de Italianen zoveel koffie drinken, en ik zo weinig

Ik hou enorm van sterke koffie, en dit sinds mijn vorige reis in 1996. In Spanje ben ik verslingerd geraakt op het pikzwarte vocht, en zelfs de sterkste koffie bij ons in België komt nog niet in de buurt van wat Italianen en Spanjaarden door hun keelgat gieten. En dat in ongehoorde hoeveelheden, op zowat elk uur van de dag, en bij elke temperatuur.

Koffie is een drug, en dus gebruik ik hem met mate: twee kopjes is een absoluut maximum, en dan nog niet te laat ’s avonds, of ik doe geen oog dicht. Hoe vaak heb ik beleefd een kopje geweigerd ’s avonds? Deze avond alweer, op de camping vlakbij het stadje Vieste: twee Italiaanse koppels met kampeerauto bieden me hoffelijk zo’n bakje troost aan. Tevergeefs, en wijn of bier hebben ze jammer genoeg niet. Om de dames tevreden te stellen drink ik dan maar een glaasje fruitsap. Ook dat kan deugd doen.

Naast de zorg voor mijn nachtrust is er nog een tweede reden om mijn koffieverbruik wat in toom te houden: cafeïne drijft immers het vocht uit je lichaam. En hier, in die weergaloos mooie, bergachtige Gargano, hier heb je als fietser elke druppel hard nodig, vooral met deze zwoele warmte.

Zo komen we op een ander punt: een typische mannenkwaal waarover veel huismoeders kunnen meepraten als man- of zoonlief helpt met de afwas. Ik lijd zelf aan jaren aan dat syndroom: namelijk dat ik halverwege de afwas steeds dringend naar het toilet moet. En mijn moeder maar denken dat dit geveinsd is, omdat ze weet dat afwassen niet bepaald een hobby van me is.

Wel ma, ik verzeker je, ik heb dat nog nooit geveinsd. Want ook nu ik op reis ben, en ’s avonds na het koken en eten aan de afwas begin, moet ik halverwege vaak het toilet opzoeken! Soms moet ik zelfs rennen!

Zou dat door die straffe koffie komen? Ik weet het niet, en ik trek het me ook niet aan. Morgenvroeg begint mijn dag, zoals altijd, met het zetten van een geurig vingerhoedje zwarte “smodder”, en dit met een echte Italiaanse espressopot.