I'm singing in the rain... of toch niet?

De vorige nacht heb ik niet zo goed geslapen door de stortregen, die ook 's ochtends blijft aanhouden. Enkele minuten voor mijn vertrek tracht de herbergier mij nog te weerhouden, en op mijn negatief antwoord begint hij me te plagen en zingt aldoor: Il pleut, il pleut, il reste à pleuvoir... en I'm singin' in the rain. Vijf minuutjes voordat ik mijn stalen ros buitenhaal vermindert de regen plotseling tot motregen: ik heb nooit iemand zo verbaasd zien kijken als die herbergier: “Sint-Jakob beschermt zijn pelgrims!”, roep ik hem lachend toe, en ik begin de rit naar Dijon, zonder al te veel regen. De zon komt zelfs af en toe piepen, maar toch blijft de lucht overwegend grijs. Genoeg over het weer, want ik moet nog de stad verkennen en kaartjes kopen om naar huis te sturen.

De stadsverkenning neemt heel wat uren in beslag: Dijon heeft een groot en mooi centrum met vele, oude gebouwen uit verschillende tijdperken. Spijtig dat mijn fototoestel een film bevat die nog slechts een vijftal foto's kan opnemen; ik ben zo verstrooid geweest geen nieuwe film mee te nemen: de foto's zouden prachtig geweest zijn, want ook het weer klaart op, en de zon laat zich meer en meer zien.

Dan maar de avond afronden met een stevig, Boergondisch etentje - voor een schappelijke prijs - en dan nog drie kwartier te voet terug naar de jeugdherberg.

Ik slaap in een zaal met acht bedden, maar blijkbaar zonder kamergenoten. Mijn blik ravioli dat ik al een viertal dagen meesleur zal voor morgen zijn.