Zo zal ik wel Italiaans leren!

Het afscheid van pater Agostino hou ik om begrijpelijke redenen zo kort mogelijk. Er volgt een mooie rit, stilaan het gebergte uit naar het heuvelland benoorden Cagliari. Op zowat vijfentwintig kilometer van de stad – circa driehonderdduizend inwoners – beland ik in een klein dorpje. In de bar is het zelfs niet meer nodig mijn presentatiebrief boven te halen. Hier in Serdiana wordt immers veel Nederlands gesproken: veel migranten naar Nederland en Vlaanderen, die hier hun streek van oorsprong weer opzochten.

Twee stamgasten – Carlo en Giuseppe – maken ruzie om me te slapen te leggen. Ik stel een compromis voor, op zijn Belgisch: Carlo zal ik begeleiden op een avondwandeling (met zo’n twintig pintjes als gevolg), en bij Giuseppe zal ik in de zetel mogen slapen, na het avondeten. Morgen zal ik hard en wreed moeten zijn jegens mijn gastheren, wil ik de boot naar Trapani niet missen.

Giuseppe daagt om één of andere reden niet op. Ik wacht een spreekwoordelijk academisch kwartiertje, zoek een rustig plekje naast de school en breng er een heerlijk nacht in openlucht door.