Hoe je met wildvreemden vriendschap sluit

Op weg naar Colmar word ik tegengehouden door een heer die me vraagt waar ik naartoe rij. Na mijn uitleg nodigt hij me uit bij hem thuis voor het middagmaal. Hij leent me ook enkele kaarten met alternatieve routes naar Colmar, Vesoul en Dijon, tot in Cluny. Het maal was zeer lekker, en ik beloof hem te schrijven.

Na de maaltijd begeleidt de heer B. me tot aan een oude Romeinse heirbaan en legt me uit hoe ik enkele van de mooiste Elzassische dorpen kan bereiken via auto-arme baantjes dwars door de wijngaarden. Het vergt even wat klimwerk, maar het loont absoluut de moeite: in de stadjes Ribeauvillé en Riquewihr zijn de middeleeuwen nog springlevend: wat een verschil met bijvoorbeeld Durbuy, in onze eigen Ardennen, waar de middenstand de eigenheid van dit mooie Ardeense stadje heeft verwoest met agressieve vitrines vol schreeuwlelijk neonlicht.

Niets van dat alles in deze twee Elzasser stadjes: oude, antieke uithangborden en zeer smaakvol smeedwerk moeten het cliënteel tot in de winkel lokken die van buitenaf veel minder zichtbaar is, maar daarom niet minder attractief. Zelfs de bankkantoren eerbiedigen deze sfeer, en noch de vele toeristen, noch de weinige auto's die hier toegelaten zijn vermogen afbreuk te doen aan dit unieke karakter. Als je dan bedenkt hoe wij, arme Belgen, onze schamele zevenenzestig kilometer Noordzeekust hebben verknoeid...

De huizen zijn geverfd in alle kleuren: donkerrood, helgeel, bruingroen, hemelsblauw, ja, sommige kleuren zullen niet steeds de goedkeuring van onze nuchtere Vlaamse ziel wegdragen, maar de gastvrijheid van de mensen hier wordt er treffend door weerspiegeld, getuige het echtpaar B.: volslagen onbekenden die je bij hen thuis een paar mooie uren bezorgen, begeleid door lekker eten en een flink glas wijn.