De verjaardagstaart van God

Fijn hotelletje hier in Neufchâtel: eenvoudig, goedkoop, maar buitengewoon vriendelijk, ongecompliceerd onthaal, zowel vanwege de gastvrouw en -heer als van de vaste klanten.

Ik durf niet zo goed te vertrekken, moet al mijn moed verzamelen om de regen te trotseren. Maar dan schiet me ineens te binnen dat ik mijn was nog moet doen. In de wasserij kan ik dan beter weer afwachten, en heb ik ook tijd voor de boodschappen en voor een telefoontje naar huis. En naarmate mijn kleren in de machine witter worden, wordt de hemel blauwer.

De wegen die ik voor vandaag heb uitgestippeld hebben op de kaart een witte kleur, dus weinig verkeer, en… langs kleine dorpjes – en dat is heel mooi – evenwel… zonder restaurant, noch cafeetje – en dat valt wat tegen. Gelukkig heb ik nog wat koek en een potje yoghurt.

In Criel-sur-Mer bevindt er zich – tot mijn verbazing – een jeugdherberg, gelegen in een mooi, verzorgd kasteel met dito tuin. Jammer dat een aantal groepen alle bedden bezet heeft.

Geen nood, kleine wegen zijn er hier in overvloed. Wanneer ik de fiets Criel-Plage laat binnenbollen maakt de indruk zich van me meester dat ik op een andere planeet beland: de landelijke omgeving waarin ik reeds wekenlang rondtrek, ruimt plots plaats voor villawijken zoals we die ook aan onze kust kennen. De badplaatsen liggen in de dalen tussen de heuvels die abrupt afbreken en hun krijtige ingewanden tonen, waarvoor de Normandisch-Picardische kusten zo vermaard zijn. In een zeer ver verleden waren de Britse Eilanden immers geen eilanden, doch maakten zij deel uit van het continent. Ooit zijn ze op drift geslagen en langzaam – heel langzaam – drijven ze van ons weg, de oceaan op… Ik kan me hier niet van het idee ontdoen dat de eilanden pas gisteren zijn beginnen wegdrijven, zó scherp is de kustlijn: het lijkt wel of de Schepper hier met een gigantisch mes is tewerk gegaan. Misschien wilde Hij Zijn verjaardag vieren en sneed Hij de verjaardagstaart in stukken.

Vanuit het badplaatsje Mesnil-Val volgt de weg de kustlijn. Op slechts enkele tientallen meters links van het rustige wegje werpt de zopas beklommen heuvel zich stijl in zee, waarvan het ruisen van de branding zich vermengt met het blazen van een sterke zeebries. Aan mijn rechterkant zie ik velden, hoogspanningsmasten, watertorens, dorpen, kortom: een gewone landelijke omgeving.

Ik ben hier de prooi van het natuurgeweld. Plotse windstoten stellen mijn evenwichtsgevoel danig op de proef, vooral de zijwaartse aanvallen van de wind, wiens blazen me verhindert het langs achter naderend verkeer te horen: opletten geblazen dus! Gelukkig volgen de meeste wagens de grote weg, enkele honderden meters verder landinwaarts.

Ik voel me moe genoeg om boven op de klip aan een hotel te stoppen dat hier wat eenzaam over de zee en de stad – Le Tréport – uitkijkt. De betaalbare kamer heeft… zicht op zee. Meeuwengekrijs begeleidt mijn pen die deze inkt op het papier uitspreidt.

Zo zuinig ben ik met mijn financiën omgegaan dat ik mezelf nu kan vergasten op een rijkelijk avondmaal: krab als voorgerecht, terwijl de grote ramen me een mooi zeezicht bieden met de kust als achtergrond, een flesje AOC, kortom: alles om je de koning te rijk te voelen. En ik voel me weer in beste vorm, het geslabbak van de laatste dagen vergeet je hier snel.

Terwijl de zon in het water zakt volgt mijn blik de kustlijn naar het noorden. Een vuurtoren in de verte begeleidt met zijn oranjerode flitsen de drukke scheepvaart die vanuit de oceaan, hier doorheen de Manche en het Nauw van Calais haar weg vindt naar onze Noordzeehavens, onze thuis.

Terwijl de wind ongenadig de muren en ramen van het gebouw geselt, honderd meter boven de zee en het stadje, laat ik mij het schitterende menu welgevallen. En de hoeveelheid tekst die ik vandaag weer heb neergepend bewijst op de beste manier dat het me aan niets ontbreekt.