Huizen onder overhellende rotswanden

Van de architectuur van de kathedraal te Cahors kan ik slechts aan de binnenzijde genieten: de buitenkant zit grotendeels ingepakt in een wirwar van steigers en metalen golfplaten. De nogal eigenaardige, brede toren tracht me te troosten door mooi stil te blijven poseren voor mijn fototoestel.

Een beter naamkaartje voor dit stadje is de Valentré-brug over de Lot. Een uurtje rondkuieren, fotograferen, en halsbrekende toeren uithalen om de rots aan de overkant te beklimmen, vanwaaruit ik een machtig overzicht heb op de drie torens van deze brug, met de stad als achtergrond. Bijna is het middag wanneer ik Cahors achter me laat.

Onderweg repareer ik de versnelling van een Nederlandse die samen met haar man, zoon en dochter met fietsvakantie is in de streek. Een tijdlang vergezel ik hen, maar aan de monding van de Célé, een bijrivier van de Lot besluiten zij de eerstgenoemde te volgen, terwijl ik de laatste als leidraad neem.

Zo passeer ik te Saint-Cirq-Lapopie, een zeer bekend verblijf voor kunstenaars van allerlei slag: werkelijk uitzonderlijk fraaie ligging, doch de massa toeristen en dagjesmensen schrikt me af. Ik geniet er van, evenwel zonder halt te houden: het panorama is hier werkelijk overal even uitzonderlijk; ik ben er niet kwaad om dat ik hiervoor een omwegje moest doen, een stevige klim en… een pijlsnelle afdaling.

Op sommige plaatsen wordt de rivier geflankeerd door steile rotspartijen op de ene oever (waar ik me bevind) en lagere heuvels met akkers op de andere. De weg plakt a.h.w. tegen het graniet, de bewoners bouwden hun onderkomen letterlijk onder de sterk overhellende muren. Met wat er vorig jaar in Dinant gebeurde zou ik me hier niet op mijn gemak voelen…

Een klein, aardig stadje, Cajarc, wacht uitnodigend op deze vermoeide reiziger. En nu ik weer een Amexco-cheque heb verzilverd, beschik ik opnieuw over de nodige fondsen voor de inmiddels traditionele fles wijn… Zou ik nu echt een alcoholverslaving opgedaan hebben?