De telefoonheuvel van Montcuq

Mijn ochtendwandeling voert me tot aan de kanaalbrug, even buiten Moissac, waar een kanaal bovenop een lange brug de Tarn oversteekt. Bizar, typisch Frans prestigeproject uit vorige eeuwen? Hoe dan ook: ik ga onder het kanaal door, parkeer mijn fiets, steek bovenop de brug langs het jaagpad de Tarn over, ga op de andere rivieroever opnieuw onder het kanaal door, bestijg weer de brug, ga opnieuw over de rivier, en tenslotte nogmaals onder de vaart om weer bij mijn tweewieler aan te komen. Een gekke wandeling van zowat twintig minuutjes in een stille, landelijke omgeving.

Net voor Lauzerte, een middeleeuws dorp, prachtig tegen een steile heuvel gelegen, moet ik voor een plensbui schuilen in een boerderij. De boerin nodigt me vriendelijk uit om te blijven eten en te overnachten, maar ik heb telefonisch gereserveerd in de jeugdherberg te Cahors.

Niets verplicht me tot de klim naar het dorpscentrum, behalve dan mijn honger naar nieuwe indrukken. Na drie maand ben ik nog altijd niet verzadigd en heb ik me nog maar weinig verveeld. Hoewel het weer twijfelachtig blijft – ik trek mijn regenpak aan – wordt de extra inspanning toch beloond: een stemmig dorpspleintje, sfeervol kerkje, weids panorama en… een indrukwekkend snelle afdaling waarbij ik de grenzen van mijn trouwe stalen ros verleg: zelfs op een natte weg, tegen snelheden van meer dan vijftig per uur ligt het stuur me nog makkelijk in de hand. Geschrokken voorbijgangers kijken om als de achterrem mijn hele hebben en houden onder luid gejank veilig tot stilstand brengt aan het kruispunt met de voorrangsweg. Zelf ben ik al lang aan dit geluid gewend geraakt.

Een uur later doemt er rechts van mij nog een prachtig, hooggelegen dorp op, en opnieuw waag ik de steile klim naar boven. Montcuq wordt beheerst door een mooie, achthoekige kerktoren, maar bovenal door een forse vestingstoren op de heuveltop. Over de schoonheid van deze streek hoef ik hier niets te vertellen, dat zullen de foto's wel doen.

De burcht ligt even buiten het dorpje, en is te bezichtigen, maar wegens het veranderlijke weer durf ik niet wachten tot de openingsuren. Een jonge man komt ook de heuvel op: aan zijn accent te horen is hij geen Fransman: “Zwitser, en ik kom hier telefoneren, want beneden doet mijn zaktelefoon het niet al te best.” Nog een drietal personen lopen hier al telefonerend rond. Op een naburige heuvel krabt een reuzenantenne de wolken: beneden in het dal verloopt de communicatie moeizaam. Ik doop deze heuvel met de oude kasteeltoren boven Montcuq dan maar in gedachten de Telefoonheuvel.

Tijdens de zesentwintig kilometer van Montcuq naar Cahors wijzigt het landschap ingrijpend. Eerst loopt de weg door een vrij breed dal zonder klim- of daalpassages. De heuvels zijn hier nogal bizar gevormd: aan weerszijden van de weg is er een heuvelrug, beiden evenwijdig aan de weg, maar overal vertonen deze ruggen een soort uitstulpingen naar de weg toe. Naarmate ik Cahors nader worden deze uitstulpingen steeds groter en hoger, en wordt het dal dus nauwer. De naakte rots ligt nu aan de oppervlakte; de vruchtbare dalbodem met zonnebloemen, maïs of fruitbomen heeft plaats gemaakt voor wildernis met lage boompjes en dicht struikgewas.

Nauwelijks merkbaar stijgt de weg; gelukkig kan ik die lastige regenkledij weer uittrekken, want spijts het wolkendek is het vrij warm. Wanneer het asfalt naar beneden begint te hellen doemen voor mij vrij hoge heuvels op, middengebergte: de hellingen zijn sterk bebost. Het Zuidfranse heuvelland ligt achter me; nu komt het Centraal Massief er aan.

Cahors ligt aan de Lot, zusterrivier van de Tarn. Ik durf nauwelijks deze avond nog de stad te bezoeken, want nadat ik de jeugdherberg betaald heb, rest mij nog het fortuin van 4,40 francs (€ 0,67): te weinig voor een flesje wijn!!!