Open Spaanse hemel, maar Frankrijk onder een dikke mistbank

De luidruchtigheid van enkele Duitsers wekt me erg vroeg. Luid lachend bewegen ze zich met zware tred doorheen de slaapzaal. Het wordt almaar erger en brutaler, totdat ik hun er vriendelijk, doch beslist, op wijs dat zijzelf gisterenavond niet – of nauwelijks – gestoord werden door degenen die later naar bed gegaan zijn, en dat het dan ook niet meer dan normaal én beleefd zou zijn als zij de rust van de langslapers zouden willen respecteren. Mijn woorden maken geen indruk, maar wanneer een potige Fransman plots woedend rechtspringt deinzen de lawaaimakers terug. Ook de gastvrouw – zij staat steeds vroeg op – dreigt ermee hun credencial af te nemen... Het is van alle tijden: tussen de bonafide lieden die naar Santiago op bedevaart gaan, of die er een mooie toeristische reis van willen maken, zitten ook lui met heel andere bedoelingen en intenties…

Hoewel je hier ten laatste tegen achten je bed uitmoet laat de gastvrouw me – vermoedelijk o.w.v. mijn optreden tegenover de Duitsers – tot half negen met rust. Maar blijkbaar heeft ze veel moeite me daarna wakker te schudden. “Kan jij vast slapen, zeg! Dat heb ik zelden meegemaakt.”

Nog twee kilometer klimmen, en ik bevind me boven op de Ibañeta, op 1057 meter: naar het zuiden toe strekken de Spaanse Pyreneeën zich uit, geen wolkje aan de stralende lucht. Naar het noorden toe: een wolkenzee tussen stralend wit verlichte bergtoppen. Genietend van dit unieke schouwspel vraag ik me af of het weer in Frankrijk dan zoveel slechter is dan in Spanje. Passerende toeristen uit Frankrijk stellen me echter gerust: witgrijze hemel, maar droog en vrij warm weer.

En inderdaad: even later schiet ik tegen dolle snelheden naar beneden, voel de vochtige kilte wanneer ik door het kleed van wolken glijd, en daaronder de aangename temperatuur.

De dorpjes liggen hier in een prachtig groen middengebergte, en het dal van de Nive is erg nauw. Jammer dat ik geen filmrolletje meer heb. Beneden passeer ik de staatsgrens, maar eigenlijk besef je dan nog niet dat je werkelijk in Frankrijk bent: ik spreek wel Frans, maar denk nog in het Spaans, en ook de overschakeling van peseta's naar francs brengt me nog eventjes in de war. ‘s Middags teisteren mijn fietsbanden dan de straten van het stadje Saint-Jean-Pied-de-Port, waar mijn eerste bekommernis is: het aankopen van enkele filmrolletjes, want de fantastische afdaling van de Ibañeta heb ik niet kunnen vastleggen. Dit zal me geen tweede keer meer overkomen.

In de vroege avond bereik ik Saint-Palais, waar de paters Franciscanen de pelgrims gastvrij ontvangen. Eén van de volgende dagen zal ik een rustdagje moeten inlassen om nog eens de was te doen. Bovendien wordt de achterband van mijn fiets enigszins poreus. Ik moet stilaan overwegen hem te vervangen.