Tientallen Vlamingen doch zij zijn geen pelgrims

De ochtendregen tikt tegen de ruiten terwijl ik een praatje sla met een voetgangster uit Waals-Brabant. Alle winkels zijn gesloten, want het is de feestdag van Sint-Jakob. En… ons moeder viert vandaag haar verjaardag. Terwijl ik haar telefonisch gelukwens zie ik hoe iemand zijn bagage in zijn auto laadt: het Belgische kenteken is voor mij voldoende om een praatje te slaan. Doorheen het raam op de verdieping volgt een vrouw uit de Kempen het gesprek. Ze is één van de tweehonderd Vlamingen die hier Spaans leren, zoals Luc en Fons die ik gisteren ontmoette.

Frieda is blij een Vlaamse peregrino te ontmoeten, en nodigt me prompt uit voor het middagmaal, wat ik al even prompt aanvaard: als pelgrim leer je snel dat je beter kunt aannemen wat je aangeboden wordt, niet zozeer om te krijgen wat er te rapen valt, maar in de eerste plaats omdat je de mensen hiermee een dienst bewijst: Frieda doet dit aanbod uit de grond van haar hart, en dus hap ik toe, daarbij alle beleefdheidsformules waarmee ik werd opgevoed achterwege latend.

De voormiddag breng ik door met kaartjes schrijven in een café: o.a. naar Jef R. die het nu wel zeer zwaar zal hebben nu Martha overleden is... In de kerk blijf ik even stilstaan bij de herinnering aan mijn buurvrouw, en een gevoel van dankbaarheid omdat ik haar gekend heb blijft in mijn hart achter. Ik ben vooral blij omdat mijn tocht voor haar nog zoveel steun betekend heeft; die dienst heb ik haar nog mogen bewijzen.

‘s Middags maak ik op het appartement van Frieda nog kennis met Gerlinde, Leen, Lysiane en Lieven; allen cursist. Leen en Lysiane willen gaan zwemmen, en op mijn positieve reactie stelt Frieda me onmiddellijk één van de slaapkamers van haar nogal grote appartement ter beschikking. Ik ben er ronduit blij mee, niet het minst omdat het weer vandaag ronduit onbetrouwbaar is, zodat mijn rit naar Logroño wel eens heel nat zou kunnen eindigen. Hoe kan ik deze joviale vrouw danken? Ook de anderen nemen me zonder meer op in de groep, en nodigen me uit om deze avond samen te gaan eten. En dat het lekker was!

Frieda droomt om volgend jaar naar Compostela te fietsen; we zullen elkaar ongetwijfeld nog tegenkomen…