Tweestrijd

Vandaag zou ik na de middag vertrekken, maar ik ben toch nog een nachtje gebleven, op uitdrukkelijke vraag van Luis en Agnes. Het is zo moeilijk om nee te zeggen, en tenslotte heb ik helemaal geen haast: tijd genoeg!

De mensen van Iglesias komen vrij talrijk in enkele auto’s tot hier om hun zondagmiddag aan de bron door te brengen, in de schaduw van de populieren. Agnes vertelt me dat dit heel normaal is: deze gewoonte dateert al van voor de tijd dat hier een refuge was. Ik onderhoud me wat met de bezoekers en leer dat Sambol ook voor hen veel betekent: echt een kleine oase, bomen, gras, water, temidden van de schier eindeloze graanvelden.

Er passeren niet zo heel veel bedevaarders, maar de enkelen die hier langskomen besluiten om er voor vandaag mee te stoppen: een Duitser, een Nederlander en iemand uit Wales. Ze kijken geamuseerd toe hoe ik mijn dagelijks bad neem, en ik moet ze een handje helpen… om mijn voorbeeld te volgen.

Ik zit nogal in een tweestrijd: van zo’n plaatsje droom ik al mijn ganse leven: alleen en toch niet eenzaam, midden in de vrije natuur, rustgevend, inspirerend, kortom: hier kan ik gelukkig zijn. Anderzijds mijn geluk in Waanrode: mijn familie, aan wie ik nu – meer dan ooit – gehecht ben; mijn werk als “facteur”, een job die me echt ligt; mijn vrienden muzikanten… Hoe dan ook: met de auto kan ik snel in Sambol raken om Luis van tijd tot tijd op te zoeken. Maar het afscheid zal een sterk moment worden, morgenochtend…