De luidruchtige Spanjaarden zijn tenslotte baas in eigen land

Deze etappe leg ik zonder problemen af om zo rond 14 uur in Sahagún aan te komen, waar ik mijn intrek neem in de buitengewoon comfortabele refuge.

Zoals altijd beleef ik veel deugd aan gesprekken met lotgenoten, o.m. Knud, een krasse zeventiger uit Noorwegen, te voet. Hij heeft het niet al te makkelijk met de Spaanse levensstijl: “Waarom kunnen die Spanjaarden ‘s morgens niet in alle stilte opstaan? Waarom maken zij toch zoveel lawaai? Waarom respecteren zij de slaap niet van diegenen die wat langer willen dutten? Waarom schijnen ze je altijd met hun zaklantaarns in het gezicht om te zien of je nog slaapt of niet? Waarom nemen ze geen voorbeeld aan ons, die ons in alle stilte aankleden en weggaan? Waarom… Waarom… Waarom?”

Toegegeven, de man heeft overschot van gelijk. In de refuges waar de baas zich niet al te sterk bekommert om het welzijn van zijn gasten loopt het soms de spuigaten uit en worden de zenuwen van “de koele Noorderlingen” nogal eens op de proef gesteld.

“Maar”, zo antwoord ik Knud, “wie naar de landen rond de Middellandse Zee trekt, die weet toch op voorhand waaraan hij begint. Die weet toch dat alle Spanjaarden, Italianen, Grieken, enz… erg luidruchtig, en met luchtige stap door het leven gaan. Wie zich daaraan niet kan of wil aanpassen, tja, blijft die niet beter thuis? Tenslotte zijn zij toch baas in hun land, niet wij! Moeten zij hun gewoonten en levensstijl aan ons aanpassen? Zou dat niet onrechtvaardig zijn? Stel je voor dat wij ons moeten aanpassen aan alle vreemden die in ons eigen vaderland wonen, dat is toch ondenkbaar!”

Hoewel hij mijn argumenten niet weerlegt, blijft hij erbij dat alle Spanjaarden egoïsten zijn, die geen rekening houden met hun medemensen. “Wat gaan ze in Santiago bidden, als ze zich op weg nog niet eens fatsoenlijk kunnen gedragen? Welk een hypocrisie!”

Tja, ik kan Knud alleen beloven dat ik voor hem zal bidden, dat God hem de moed moge geven om zijn bedevaart toch in schoonheid te kunnen volbrengen. Wat een pelgrim zoals lijden kan…

Wellicht t.g.v. de enigszins gespannen situatie gisteren val ik in een zeer diepe slaap: mijn siësta duurt tot zomaar eventjes 18 uur.

Martha R. is stervende, en toch voel ik haar nabijheid zeer sterk aan, al sinds mijn vertrek. Ik neem me voor haar mijn schelp te geven, of aan haar echtgenoot, Jef.