Niet altijd mag de pelgrim op een hartelijke ontvangst rekenen

Ik slaap – alweer – lekker lang uit. In El Ganso is dat makkelijk, want de kleine refuge wordt overgelaten aan de verantwoordelijkheidszin van de passerende pelgrims. Dus komt niemand je uit je bed halen.

Astorga betekent voor mij nu niets anders meer dan eventjes uitrusten en mijn watervoorraad aanvullen, want ook vandaag stijgt de temperatuur tot een heel eind boven de veertig graden.

In Hospital de Orbigo hou ik halt om het middagmaal te gebruiken. Daar stel ik vast dat de mooie, comfortabele gemeentelijke refuge volledig ingenomen wordt door een groep Spaanse pelgrims... per autobus! Dit is tegen alle regels en principes van de Camino! Voor een fietser is het al erg om hier 's avonds aan te komen en dan te horen te krijgen dat je nog vijftien kilometer verder moet naar Astorga, waar de refuge overbevolkt is. Maar voor voetgangers is het helemaal niet meer te doen. Het is een regelrechte schande dat de gemeente zoiets toestaat! En dan nog in het hoogseizoen!

Dan maar tot León. De refuge was vorige keer in het politiekantoor gevestigd, maar een agent verwijst me naar de Kartuizerinnen in het centrum van de stad. Na drie kwartier raak ik hopeloos verdwaald in de kleine straatjes, tussen de vele kloosters. Ten einde raad bel ik aan zo'n gebouw aan. Na driemaal bellen en tien minuten wachten zwaait de zware deur heftig open en verschijnt een priester in zwarte soutane. Nog voor ik iets kan zeggen vloeit er een stortvloed Spaans over me uit, waarin ik echter tot drie keer toe het woord vagebond meen te herkennen. De man heeft duidelijk geen vriendelijke bedoelingen. Maar ik blijf beleefd:

• Pardon, mijnheer pastoor. Ik zoek de refuge, bij de zusters Kartuizerinnen. Ik ben wat verdwaald hier en niemand weet me de weg te wijzen. Weet u dat misschien?

De priester laat zich niet vermurwen, en neemt een belerende houding aan:

• Vooraleer je een land bezoekt, moet je eerst de taal behoorlijk en correct leren gebruiken.

Hij voegt er nog wat onverstaanbaars aan toe. Ik geef toe dat ik dreig te ontploffen, maar met mijn laatste restje zelfbeheersing onderdruk ik de neiging om die vent de nek om te draaien:

• Excuseer, mijnheer, maar ik ben moe: zeventig kilometer gefietst, vijfenveertig graden heet. En als je moe bent, dan spreek je moeilijker vreemde talen. Ik ben Vlaming, geen Spanjaard.
• Wel, als je dan toch de taal niet spreekt, hoe kan ik jou dan uitleggen waar die refuge is?

Dit is te veel! De warmte? De vermoeidheid? De frustratie van Hospital de Orbigo? Zijn arrogantie? Ik schreeuw het uit in de smalle straat:

• Wel eerwaarde, ik ben Vlaming. Ik spreek vloeiend Nederlands, Engels, Frans en Duits. Op een kleine maand tijd, sinds mijn aankomst aan de Frans-Spaanse grens ben ik uw taal toch een klein beetje de baas geworden. Ondanks de taalproblemen ben ik overal gastvrij ontvangen. Mag ik opmerken dat ik naast deze vijf talen nog noties heb van het Pools, en dat ik tijdens mijn humaniora Latijn en Grieks heb gestudeerd! Hoeveel talen spreekt u?!

Tijdens deze “redevoering” beklim ik de trede waarom hij staat, zodat ik “groter” ben. En hij lijkt veel kleiner nu, is duidelijk geschrokken en weet zich geen houding meer te geven. Maar hij is nog niet klaar met mij:

• Als dat de manier is waarop bedevaarders worden behandeld, dan is het binnen enkele jaren afgelopen met de Camino. Tot grote schande van dit land dat door de hele wereld zal worden veroordeeld!

Intussen heeft zich achter me een groepje mensen vergaard. Plots barst er applaus los! Een drietal komt op me af, één van hen neemt mijn stalen ros, twee anderen links en rechts van mij:

• Señor peregrino, wij zullen u wel naar de Kartuizerinnen brengen.

Het is te hopen dat die priester de volgende verdwaalde beeweger wat vriendelijker te woord zal staan. Want het kan toch echt niet dat hij het nonnenklooster, op minder dan honderd meter van zijn deur niet kende!

De nonnen ontvangen de pelgrims erg gastvrij, en duidelijk niet tegen hun goesting. ‘s Avonds na het avondgebed kan ik het niet nalaten om even – in naam van alle gasten – een dankwoordje uit te spreken, waarin ik deze zusters tot voorbeeld stel van de zovele religieuze gemeenschappen hier in León. Volgden zij allen dit voorbeeld, dan was het overnachtingsprobleem in deze stad opgelost.