Hindernissenkoers (bis)

In tegenstelling tot het stukje van 21 mei gaat het hier niet over pech met de tweewieler. Wel over drie zeer steile, korte hellinkjes vanaf Marc’s woning tot aan de route departementale. Ik ben er lang niet zeker van ze al rijdend te kunnen beklimmen, maar zonder veel boe of ba begin ik eraan. De eerste helling valt nog mee: een paar maal zigzaggen om het stijgingspercentage te breken, en daarna langzaam de lichtere overgang naar de tweede kuitenbijter. Zonder pauze val ik hem aan. Maar die is zo steil dat ik zeer scherp moet zigzaggen, en bijna het evenwicht verlies. Pauze halverwege, gedwongen maar niettemin welgekomen. Mijn hart moet zowat tweehonderd slagen per minuut halen, dus eventjes rusten. Daarna de rest van die tweede helling afwerken. En meevallen deed het niet!!!. Diep onder me kijken Marc, Cathy en haar beide zoontjes me na. Het stalen ros krijgt nog éénmaal de sporen en die derde, buitengewoon steile helling is overwonnen vooraleer ik er erg in heb.

De route departementale is evenwel afgesloten, twee kilometer verder. Grote betonblokken versperren de doorgang. Enkele honderden meters op de terugweg ontmoet ik Ghislain en zijn vrouw, want ik wil een andere weg nemen: “Oei mijnheer! Dat is een omweg van zeventien kilometer. Ga maar mee met ons, wij helpen u wel over de versperringen heen.”.

Aan de eerste hindernis alles afgeladen, de bagage doorgegeven aan Ghislain die al aan de andere kant wacht, en tenslotte de twintig kilo zware fiets opgetild. Alles opnieuw opladen, op weg naar de volgende hindernis, een paar honderd meter verder. Driemaal in totaal speelt dit scenario zich af. Maar dit is beter dan zeventien kilometer omweg. Bovendien is de omgeving ronduit schitterend, en het verkeer uiteraard nihil.

Het is zondag: kalm verkeer op de Nationale 202. Die volgt de bedding van de Var, die ik al vanuit Nice heb gevolgd en nu als gids gebruik tot bijna aan haar bron. Een hels onweer maakt een einde aan deze rit, doorheen een al te mooi berggebied. Op 840 meter hoogte dwingt de wind me tot stoppen. De hotelbaas in dit dorpje biedt me zijn kleine hangaar aan als slaapplaats. En een vriendelijke Noorse motard, even oud als ik, geeft me de sleutel van zijn kamer om een douche te nemen. Weg met die natte, bezwete kleren. Ik voel me herboren.

Prachtige conversatie met deze Noord-Europeaan, tot een gat in de nacht…