Terugkeer naar de Camino Frances

Met volle teugen genietend stuur ik de velo doorheen een nogal verlaten en zeer rustige streek met hier en daar kleine groepjes huizen die je bezwaarlijk met “dorp” kunt betitelen; kleine asfaltwegjes dulden geen intensief verkeer en het landschap doet me onwillekeurig denken aan Klein-Frankrijk, ware het niet dat de heuvels hier veel hoger zijn en de mist hun ruggen bekleedt. Op minder dan vijf minuutjes echter klaart het op, zo rond de middag. De zon doet wat ze hoort te doen.

Langs deze kleine wegels bereik ik het stadje Becerrea, maar omdat de weg verder bergafwaarts gaat laat ik me verleiden en vervolg de reis langs de grote steenweg Lugo-Madrid: deze weg passeert in Villafranca del Bierzo. Op veertien kilometer vóór de pas van Pedrafita do Cebreiro vraag ik de prijs voor een overnachting in een klein hotelletje. Slik! Meer dan driemaal zoveel als gisteren in Meira, en geen badkamertje! Dan maar de klim aangevat over de Pedrafita – het loopt toch al tegen zes uur. Twee uur, vijf busjes cola en vier liter water, een volledig brood en een grote tros druiven later ben ik boven, en het enige wat ik dan nog hoef te doen is tegen snelheden van soms meer dan vijftig kilometer per uur naar beneden suizen: vijfentwintig kilometer ver tot aan de plastieken refuge van Jato.

Die herkent me onmiddellijk en geeft me zowaar een voorkeurs- behandeling: ik mag in afzondering slapen, in zijn kelder. Want in de tent is het bijzonder druk, en hij wil me morgen eens flink laten uitslapen. De gastvrijheid waarmee deze mensen je omringen doet alle mindere gevoelens van de laatste dagen vergeten. Maar ook de andere pelgrims – zij die nog naar Santiago op weg zijn – uiten hun bewondering over mijn terugreis per fiets. Wat doet het goed, om weer tussen de andere bedevaarders te vertoeven, want bedevaarder: dat blijf ik totdat ik thuiskom!