De Montes de León

Erna en Gerrit vertrekken - zoals alle voetgangers - erg vroeg, zo rond zessen. Ik kan rustig blijven liggen, omdat ik de hoge temperaturen niet erg vrees: mijn fiets is immers uitgerust met airconditioning.

's Middags bereik ik het IJzeren Kruis op vijftienhonderd meter hoogte, en werp er mijn steentje tegenaan, zoals alle pelgrims vóór mij al eeuwenlang doen. Daar stel ik ook vast dat mijn voorste band langzaam leegloopt: het is de eerste keer dat ik een band moet plakken.

Even verder rij ik het dorpje Manjarín binnen, waar geen enkel huis nog bewoond is. Er zijn hier veel van dergelijke spookdorpen. De huizen zijn grotendeels ingestort. Eén huisje wordt echter nog bewoond door een aantal mensen, onder wie een Spaanse en haar tweejarig zoontje dat Christian heet: een echte schelm die me heel sterk aan ons Yatie doet denken. De jonge vrouw biedt me vriendelijk een middagmaal aan, en ik eet er bonensoep met stukjes worst in. Het huis doet erg primitief aan, luxe is het zeker niet. Toch zijn er nog bedevaarders die mee aanschuiven en de gastvrouw alle eer bewijzen die haar toekomt.

Ik besluit echter verder te rijden omdat ik me zowat op het hoogste punt van de bergen bevind. De twintig kilometer tot Ponferrada leg ik in minder dan drie kwartier af, waarbij ik meer dan negenhonderd meter hoogteverschil prijsgeef: adembenemende snelheid op een weg die zich in allerlei bochten naar de stad slingert, en waardoor het landschap zelf ook zeer snel verandert. Ook dit is genieten van je fiets!

Het is al een heel eind na zeven uur wanneer ik Villafranca de Bierzo binnenbol. De brief van Sandrine geef ik af aan Jato, de baas van de plastieken refuge. Hier in de bar kan je wat te drinken krijgen en vanaf negen uur zelfs een volledig menu. Bovendien zijn hier warme douches... op zonne-energie. Helemaal niet zo primitief hoor...