Pelgrims zijn hier nergens te bekennen

De jeugd van Moman is erg onder de indruk van mijn rijwiel, en niet in de laatste plaats o.w.v. de lading. Gisterenavond keken een paar jongens toe hoe ik mijn tent opzette, en nu lachen ze ongelovig omdat zo'n grote tent toch niet in zo'n klein zakje kan.

Maar ook de volwassenen schuiven nieuwsgierig aan en luisteren met beide oren terwijl ik de kindervragen probeer te beantwoorden. De dorpsbewoners behandelen me met een zeker respect, en dat is genoeg om weer opgewekt mijn weg te vervolgen.

Enkele kilometers heb ik nog maar afgelegd, en de rustige tweebaansweg versmalt. Op het asfaltstrookje slingeren de wielen zich doorheen een nogal heuvelende, maar bijzonder schilderachtige streek met zeer weinig bewoning. Zo bereik ik het schitterende stadje Vilalba. Daar eet ik een stukje in één van de beste restaurants die ik totnogtoe ben tegengekomen – echt waar, en niet duurder dan elders. Na de siësta klim ik weer op de fiets.

De steenweg is nu drukker en loopt door een hoogvlakte: erg eentonig, en… de wind heeft hier vrij spel. Om me niet te erg te vermoeien hou ik verscheidene rustpauzes, en net voor het stadje Meira vind ik een klein, net hotel.