Overeenkomst met de ongelovige Thomas

Nu alle kaartjes geschreven zijn heb ik rustig de tijd om een begin te maken met een bezoek aan de verscheidene musea, waar voor bedevaarders de toegang gratis is, of sterk gereduceerd. Terwijl ik enkele Vlaamse wandtapijten bewonder sla ik een praatje met andere bezoekers, enkele landgenoten, maar ook een Engels koppel en een groepje Fransen.

Onwillekeurig beland ik in de kathedraal zelf. Vandaag is het feest van Sint-Thomas, ook weer een apostel waarover we in de Bijbel weinig lezen, behalve dat hij – alle hoop verloren – niet meer wilde geloven dat Jezus werkelijk verrezen was. Ook Jakobus zelf was maar een mens: vroeg zijn moeder Christus niet om haar beide zonen links en rechts van Hem een plaats te geven in zijn Koninkrijk? De apostelen hebben ook moeten leren met vallen en opstaan. Zelfs de Mensenzoon Zelf werd door de Samaritaanse krachtig op zijn nummer gezet.

En ook deze pelgrim – ondergetekende – kreeg vorige zondag een spiritueel pak rammel, dat evenwel deugd gedaan heeft; net zoals ik als kind wel eens een roefeling kreeg van mijn ouders, goed wetende dat ik mijn straf verdiend had, en even later op moeders schoot mocht uitwenen, en ze haar hand – diezelfde wier afdruk nog mijn zitvlak kleurde – door mijn haar liet glijden. Is het niet echt een “recht” om gestraft te worden? Zodat je achteraf weer in het reine kan komen met jezelf? Zodat je met een schone lei kan herbeginnen?