Slechtste maaltijd ooit

De inspiratie blijft komen: ik haal een tweehonderdtal postkaarten in een winkeltje en blijf de gehele voormiddag aan een cafétafeltje mijn diepste zieleroerselen aan het papier toevertrouwen, onder het drinken van enkele stevige koppen straffe koffie.

In de kathedraal loop ik Coos op het lijf, Nederlander, fietspelgrim, ook een vijftal maanden op weg; hij volgde min of meer dezelfde route als ikzelf en zal ook de Camino Cantabrico terug naar huis nemen.

Spijts het leeftijdsverschil voelen we ons nogal verwante zielen. Die middag eten we ons pelgrimsmaal in de Reyes Catolicos: friet met kotelet, klaargemaakt op een manier waarbij ik me niet kan voorstellen dat de rijkeluizen dit zouden pikken. Maar een gekregen paard kijk je nu eenmaal niet in de bek...

Na de middag spreken we af op een terrasje, in het zonnetje, en maken we kennis met Hardy, ook een Nederlander, doch geen pelgrim, zegt hij zelf. Bepakt en bezakt trekt hij te voet naar Portugal, en onderweg verdient hij een kleinigheid met het tekenen van karikaturen. Zowel Coos als ikzelf moeten er aan geloven en dus bied ik de kunstenaar een pintje aan.

Na Coos’ vertrek schuiven er nog een viertal Vlamingen aan: twee fietsers en twee familieleden per auto. De rest van de dag kan ik mijn moedertaal blijven spreken.