Samen met Guido naar León

Gisteren in de refuge vroeg een Vlaming (Guido) mij: “Zijt gij soms Ludo?” De andere pelgrims – o.a. de Fransman Jean – hadden hem verteld dat er nog een Vlaming rondfietste, een facteur met een enorme hoeveelheid bagage, iemand die de moeilijkste wegen en de steilste beklimmingen moeiteloos aankon; die overal de tijd nam om monumenten te bekijken, foto's te nemen en een praatje te slaan met de andere pelgrims. Het doet deugd te weten dat anderen me blijkbaar een sympathieke figuur vinden. (Bespaar me je opmerking, beste lezer. Ik ben liever onbescheiden dan vals bescheiden.)

Deze morgen wat uitgeslapen, samen met Guido na een ontbijt in een bar vertrokken naar León. De weg is vrij goed, hoewel de tegenwind ons nogal afremt, net zoals een oude kerkruïne in het dorpje Reliegos. Het eerste monument dat we in León bezoeken is – hoe kan het ook anders – de kathedraal. Deze kerk doet me sterk aan Chartres denken, zowel aan de buitenkant (prachtig gebeeldhouwd portaal) als aan de binnenkant, waar honderden (duizenden?) vierkante meter brandschilderglasramen een onwezenlijke sfeer creëren die ik tot nu toe alleen in Chartres zo sterk heb aangevoeld. Je wordt er stil van, ingetogen, en na enkele minuten rondwandelen ga je vanzelf zitten en neem je enkele minuten tijd voor persoonlijk gebed. Vele bezoekers doen dat hier – ook Guido en ikzelf.