Acht kilogram aangekomen

Ik slaap in een klein gezellig kamertje op de eerste verdieping van een oud gebouw. Lekker ouderwetse meubeltjes, parketvloer en ook een badkamer die eveneens helemaal in orde is. Het raam kijkt uit op de centrale lichtkoker en biedt niets interessants. Een schemerig daglicht valt binnen. Is het dan zo'n bewolkt weer? Ik kijk naar boven, tel nog zo'n vijf verdiepingen en zie dan een stralend blauwe lucht. Vlug opstaan is dan de boodschap.

Op de badkamer staat een oud weegschaaltje dat tweeënzeventig kilo aangeeft wanneer ik in adamskostuum erop ga staan. Nonsens natuurlijk, het onding is gewoon niet te vertrouwen: hoe kan ik nu acht kilo aankomen nà de Pyreneeën te hebben overgestoken: onmogelijk!

De hele dag kuier ik maar wat rond in de stad met haar uitgestrekte parken, de reuzencitadel waarin je verloren kan lopen, de mensen observerend: jongelui die een soort squash beoefenen (de pelota vasca, ofwel de jaï-alaï), fiere moedertjes met hun eerste baby, alles omlijnd door een stralende zon en een vleugje wind: kortom, het Spaanse mañana, of zoals wij Vlamingen het soms sappig uitdrukken: "Zorgen voor morgen".

Ergens aan een apotheek staat een personenweegschaal die, wanneer ik er even op ga staan... tweeënzeventig kilogram aangeeft. Dat kan toch niet!

Ik passeer langs het postkantoor om wat geld af te halen en vraag heel lief voor een stempel in mijn dagboek. Met de glimlach verleent de bediende me deze gunst, maar voegt er stilletjes aan toe dat dit eigenlijk verboden is.

's Avonds in het pension vraag ik de baas een andere weegschaal, en hij leent me zijn eigen elektronische balans die... eveneens tweeënzeventig kilo aangeeft. Het laatste restje vet in mijn lichaam moet zich in spieren hebben omgezet, een andere verklaring is er niet. Maar mijn billen en kuiten zijn werkelijk keihard!