Lange rit door een prachtig stukje Boergondië

Vroeg opgestaan, en zonder moeite, omdat de lucht blauw is, met hier en daar een klein wolkje. Snel inpakken, en dan wegwezen: een lange rit door het prachtige en weidse land, veelal langs kleinere wegen door pittoreske dorpjes. Hoewel het hier lichtjes heuvelt, net als thuis, zijn de heuvels hier veel hoger, maar de dalen zijn ook verscheidene (tientallen?) kilometers breed, zodat de hellingen helemaal niet steil zijn. Eenmaal boven heb je een vergezicht van tien, vijftien, misschien nog meer kilometer: het groene land contrasteert sterk met de azuren lucht, waarin toch nog wolken zweven. Niettemin houdt de zon vol tot aan de avond.

De rem van mijn fiets tsjirpt een klein beetje - soms heeft ze haar kuren - en duizenden krekels tsjirpen mee, overal te velde. Na ergens een goede dagschotel gesmaakt te hebben spring ik weer de fiets op, maar ga wat verder in een klein dorpje in het gras liggen, in de schaduw onder een boom; daar hou ik een deugddoende siësta, blijkbaar tot jolijt van de bevolking wier dialect minder en minder standaard Frans klinkt, maar eerder met een klein occitaans accent: vloeiend en welluidend, minder elegantie, maar wel meer zingend. Ook de omgeving verandert stilaan, en meer en meer duikt de zuidfranse sfeer op, zij het nog bescheiden. Nu kan ik niet meer schatten hoeveel hectaren wijngaard tegen de hellingen liggen om het zonlicht gulzig op te drinken. Hier is de wieg van o. a. de Beaujolais en de Maconnais.

In de late middag arriveer ik in de gemeenschap van Frère Roger, te Taizé. Eén van de broeders heet me van harte welkom, ziet dat ik erg vermoeid ben (door de laatste stevige klim) en biedt me direct iets te drinken aan. Honderden mensen, veelal jongeren, maar ook volwassenen vanuit heel de wereld, vinden hun weg naar dit oecumenisch wonder: Fransen, Duitsers, Nederlanders, Italianen, Canadezen, Australiërs, Zwitsers, Polen, Tsjechen, Russen, Finnen... maar geen enkele Belg tegengekomen, zelfs geen Waal. In dit internationaal allegaartje komt mijn veeltaligheid goed van pas. De mensen reageren erg spontaan en vriendelijk, de jongeren staan mee in voor de opvang, het koken en afwassen. Ik twijfel tussen kamperen in de tent of slapen in een barak, doch omdat het weer (nog) niet gestabiliseerd is neem ik - veiligheidshalve - toch maar de barak.

's Avonds gebedsdienst in de kerk: je zit gewoon op de grond en wisselt stille momenten en lezingen af met liederen die op het orgel of met de gitaar worden begeleid. Mensen neuriën mee, zingen uit volle borst (ikzelf ook), slaan aan het improviseren (dat probeer ik ook) of zitten gewoon doodstil, in diepe meditatie. Dit alles raakt me sterk.

Ik maak kennis met een Franstalige Canadees (geen Quebecois, zegt hij zelf) maar ken zijn naam nog niet. Morgen de ideale dag om het te vragen, want ik blijf hier minstens tot overmorgen.