Vandaag was het mooi weer

De titel van dit stukje refereert aan de wijze waarop velen hun reisverslag beginnen. Zo ook ikzelf, vijf jaar terug. Toen kwam de inspiratie pas later, en dan nóg bevat het verslag van 1996 veel minder indrukken en reflecties, en veel meer feiten.

Toch een klein woordje over het meest banale gespreksonderwerp dat er is, en dat vaak een opgedroogde inspiratiebron verraadt. Aan jullie, lezers, om te oordelen of mijn inspiratie, na bijna een half jaar opgedroogd is.

Het is alsof het dunne gaslaagje rond onze aardbol weet, zeer precies weet, waar ik uithang. Blauw en donkergrijs wisselen mekaar af. Toch mag de regenkledij in de zak blijven: in de dorpjes regent het, maar onderweg zet de zon een pracht van een kleurenboog in de wolken. Tegen zo’n achtergrond beleef ik driedimensionaal dit deel van Frankrijk – de Saintonge: zachtjes heuvelend, kleine woonkernen, romaanse gebedstempels van bescheiden afmetingen. Rode daken contrasteren fijn met het groen dat in allerlei herfsttinten uitloopt. Noch de grijze, voorbijsnellende regenwolk, noch het lichtblauw azuur dat vloekt met dit lieflijke land.

Ik neem het mezelf geenszins kwalijk de laatste finis terrae voor een volgende keer te bewaren. De titel van vorige zaterdag indachtig…