De vierde macht (bis)

Zelfde titel als gisteren. Een gesprek met een pelgrim uit New York, die praktisch in de schaduw leeft – of leefde – van de niet meer bestaande Twin Towers. Ook hij vraagt zich af waarom de TV keer op keer, in eindeloze herhaling, die beelden uitzond van dat tweede vliegtuig dat zich te pletter vloog tegen de wolkenkrabber, terwijl zgn. “specialisten” maar al te gretig tekst en uitleg verschaften bij de vertraagde opname.

Als de Amerikanen dan toch van plan zijn die torens weer op te richten, voor mijn part drie keer zo hoog, waarom hangen ze dan niet in één moeite camera’s bínnen in de gebouwen? Camera’s die, de volgende keer wanneer een jet als bom wordt gebruikt, zeer nauwgezet de laatste seconde voor de impact registreren, zodat heel de wereld a.h.w. kan voelen wat het betekent zo’n zilveren vogel te zien naderen, in de wetenschap dat je je laatste seconde aan het beleven bent. Nu registreerden ze hoogstens een paar enkelingen die, als ratten in de val, zich wanhopig in de diepte stortten, om aan het vuur en de nakende instorting te ontkomen. Camera’s aan de binnenkant daarentegen kunnen ook het voorafgaande filmen: de dramatische momenten dat diegenen, die nog niet alle hoop hebben laten varen, hun nog ongelukkiger lotgenoten van zo’n wanhoopsdaad pogen te weerhouden. En laat ons in één moeite die camera’s in gepantserde dozen monteren, zodat de wereld op dat kleine scherm kan meemaken – in reële kleuren, infrarood en ultraviolet – hoe muren en vloeren plotseling ineenstuiken, alles met zich meezuigend, honderden meters de diepte in. Dat zou de ultieme sensatie zijn! En vergeten we vooral niet de geluidsapparatuur van de allerbeste kwaliteit, die de laatste kreet der stervenden nog net de wereld instuurt alvorens zelf bedolven te worden onder een paar miljoen ton staal, beton en glas!

Ja beste lezer. Dit is de weerslag van een nogal geanimeerd en niet bepaald aangenaam gesprek met een jonge Amerikaan, enkele dagen geleden. Die vond de aangerichte verwoestingen helemaal niet zo erg:

• We bouwen die torens wel weer op, tweemaal zo hoog als de vorige.
• Voor mijn part bouwen jullie die torens driemaal zo hoog. Enz… (mijn hele betoog van hierboven)
• Wat ben jij toch cynisch, man. Typisch die Europeanen, he!
• Maar nog niet half zo cynisch als jij, mijn arme vriend…
• Jullie vergeten wat Amerika allemaal voor Europa heeft gedaan, na de Tweede Wereldoorlog. Zonder ons waren jullie niets. Wij, Amerika, wij zijn de machtigste natie ter wereld. Besef jij dat wel?
• Tuurlijk. Hoe machtiger jullie worden, hoe liever. Het zijn de machtigsten, de grootsten, die op de eerste rij staan, het zijn zij die de eerste klappen mogen incasseren. Dat hebben jullie nu wel ondervonden, op verschrikkelijke wijze. Dus hoe machtiger jullie je wanen, hoe veiliger wij Europeanen, die toch maar op het tweede plan komen.

Op het internet zijn – naar verluidt reeds daags na de catastrofe – spelletjes verschenen waarbij het erop aankomt zoveel mogelijk vliegtuigen tegen zoveel mogelijk wolkenkrabbers te laten vliegen. Ziekelijk? Zeer zeker, zonder enige discussie. Maar zijn onze media zoveel beter? Want wat is de informatieve waarde van het steeds herhalen van de beelden van het toestel dat in een vuurbal tegen de toren uiteenspat? Wat brengt de steeds herhaalde instortende wolkenkrabber ons in vredesnaam bij? Enkel sensatie, maar daarbuiten helemaal niets!

Geen enkele waarde, tenzij het appelleren aan wraakgevoelens, waarvan de doorsnee-Amerikaan vandaag begrijpelijkerwijze zal vervuld zijn.

Geen enkele waarde, tenzij het plezier aanwakkeren van de smeerlappen die dit op hun geweten hebben, en in wier schoenen ik zeker niet wil staan, de dag van het Laatste Oordeel.

Geen enkele waarde, tenzij het leedvermaak van miljoenen die, zonder enige kans op studie en vorming, in de achterbuurten van één of andere miljoenenstad – in de islamwereld of elders – opgroeien. Minderbedeelden die om allerlei manifeste – en soms minder manifeste – redenen de Verenigde Staten iets te verwijten hebben. Voor deze lieden wil ik nog bidden, nog spreken zoals Christus zelve, aan Zijn kruis: “Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.” Ze wéten niet beter!

De breinen echter achter dit monsterlijk inferno zijn ontwikkelde lui. Zij hadden wél beter moeten weten. Zij verdienen geen spat medelijden, tenminste niet van mijn kant. Als ze ooit worden gearresteerd, en hun schuld bewezen, dan kan slechts één enkele straf genoegdoening geven! Hoezeer ik ook tegen die straf ben. Voor zo’n uitzonderlijke misdaad van uitzonderlijke proporties past een uitzonderlijke straf! En moge God me deze zware woorden vergeven. Want geen enkel terecht – of minder terecht – verwijt, gemaakt aan het adres van het getroffen Amerika en aan zijn gevoerde buitenlandse politiek, kan ingeroepen worden als verzachtende omstandigheid.

Zouden er ook TV-camera’s toegelaten worden, mochten de verantwoordelijken ooit voor een vuurpeloton verschijnen? Eerlijk gezegd: ik hoop van niet… Er is al teveel sensatie vertoond.