't Is weer voorbij, die mooie zomer...

Ik heb opnieuw een punt van verzadiging bereikt. De ervaring heeft me geleerd niets te forceren. Op dit ogenblik is dat zelfs niet erg: de provincie Zamora lijkt me niet direct de meest interessante streek van Spanje. Ook het stadje zelf glijdt letterlijk links van me voorbij.

Bovendien kan ik zo weer min of meer op schema raken. De boodschap luidt dus: kilometers vreten. De wind helpt me niet bepaald. Dus zet ik mezelf op dieet: kilo’s pasta, brood en eieren, nauwelijks vlees. Kleine hoeveelheden vers fruit, om een heerlijke fruitsla te bereiden.

Het heetste van de zomer lijkt voorbij. ’s Morgens heb ik de trui nodig. ’s Nachts de warme slaapzak. Pas rond elf uur gaat de trui in de tas. Tja, weldra mogelijk opnieuw de lange broek. Dat is geleden van 26 april: sindsdien zagen mijn benen omzeggens doorlopend het zonlicht.

Spijts dit verzadigingspunt geniet ik met volle teugen van de leegte van Castillië, van de rust in de kleine dorpjes, van een praatje met de mensen. Af en toe ontmoet je dwarsliggers: “Ga nog acht kilometer verder, daar is plaats genoeg om te slapen.” Maar amper honderd meter verder overhandigt iemand me de sleutel van het gemeentezaaltje: “Daar hebben nog bedevaarders overnacht! Slaapwel hombre!”