De ring in mijn rechteroor

Reeds van kindsbeen overwoog ik ernstig een piercing doorheen mijn oorschelp. Het enige oor dat voor mij hiertoe in aanmerking kwam was het rechteroor. Een ring door het linker? Alleen de gedachte al maakt me huiverig!

Het enige wat me al die jaren weerhield was dat de rechteroorring voorbehouden bleek aan gelijklievenden, terwijl de “normalen” hun piercing links dragen. Maar wie me zo’n beetje kent weet maar al te goed dat ik me aan dergelijke conventies weinig gelegen laat. Ik heb die conventies tenslotte niet uitgevonden, en ik heb nooit een manifest ondertekend, waarin ik verklaar dergelijke conventies te respecteren. Het rechteroor is m.a.w. niet het alleenrecht van homo’s: ieder draagt zijn ring waar hij wil, links of rechts, door neus, wenkbrauw, tong, navel, geslachtsdelen of waar dan ook. Maar de mijne hangt in het rechteroorlel!

Natuurlijk kan dit gevolgen hebben. Vandaag werd ik maar liefst tweemaal door dezelfde vriendelijke heer benaderd, achter het stuur van een zware Mercedes: luxekamer in vijfsterrenhotel, stevig avondmenu, naar de kapper, gehuurde smoking, morgenvroeg heerlijk ontbijtbuffet. Alles op zijn kosten. Doch ik heb moeten weigeren… beleefd weliswaar, en hoffelijk, zoals (bijna) altijd.

Deze ochtend heb ik eventjes rustig rondgedoold in het stadje Cariati. Hier, buiten de badzone, vind je nog de echte, authentieke sfeer terug, zo typisch aan kustdorpjes, lang geleden. Hier wordt de vis nog op straat verkocht, vers gevangen en met luide stem aangeprezen door de verkoper. Vrouwen snellen toe, luid taterend en de mooiste exemplaren uitkiezend. De groentekraam even verder, is hun volgende halte, op weg naar een overvloedig middag- of avondmaal.

Sommige straatjes zijn zelfs voor de kleine Fiatjes te smal, en vaak te steil voor deze fietser. In dit labyrint is de zee echter alomtegenwoordig: elk steegje biedt een ander uitzicht op de blauwe leegte, waar water en lucht aan de horizon niet meer van elkaar te onderscheiden zijn.

Ik ben nogal moe vandaag. Geen wonder na de snelle ritten vanaf Enna (centraal Sicilië), via Catania, de extra honderd kilometer naar Messina, en nu al de derde dag langs de Ionische Kust. Ja, aan den lijve ondervind ik dat die Italiaanse Teen – Calabrië – heel wat langer is dan ik altijd dacht. De kustweg volg ik in alle windrichtingen. Een kijkje op de landkaart leert je dat snel. Volg maar eens:

• zuidwaarts vanuit Reggio di Calabria; daarna…
• oostwaarts en…
• noordwaarts, richting Catanzaro;
• noordoostwaarts naar Crotone;
• noord- en westwaarts, om de Golf van Taranto in te duiken.

Ik val wat in extra kosten wegens de aankoop van:

• een nieuw filmrolletje voor het fototoestel;
• een busje gas voor mijn kookfornuisje;
• een reserveketting voor de fiets.

Ook de campings moet ik betalen. Niet dat de uitgaven de pan uitswingen, maar het dagbudget moet even worden bijgesteld.