Twee totaal verschillende klimaten op amper 30 km van mekaar

Twee redenen om het gebergte te verlaten. Overigens een beetje tot mijn spijt. Want ondanks het zware klimwerk raak ik meer en meer verslingerd aan de bergen. Ten eerste zijn er de tekenen van lichte verkoudheid, voornamelijk hoest. Ik heb zon nodig, en die vind ik in de oostelijke kustvlakte, zo’n dertig kilometer hiervandaan. Ten tweede is de volgende bergpas, de Col de Verde, geblokkeerd t.g.v. een instorting van de rotswand naast de weg. Een gendarme weet me te verzekeren dat er geen doorkomen aan is, dus laat ik me rustig bollen van het op zeshonderdzeventig meter gelegen Ghisoni tot aan de kust.

De afdaling volgt de bedding van een riviertje dat zijn kloof bijwijlen zo smal heeft uitgesleten dat het de allures zou kunnen aannemen van de Gorges du Tarn, waaraan ik zulke prachtige herinneringen heb overgehouden van mijn bedevaart in 1996 en mijn vakantie in 1997.

Beneden staat de thermometer inderdaad enkele graden hoger en doet de zon haar best, maar dan ook niet meer dan dat. De vlakke weg laat een vrij hoge snelheid toe. Dus kan ik hier al een dag inhalen die ik te Marseille verloor. Zo kom ik vrij snel weer op schema. Niet dat ik ongerust ben, maar…

Ik leer vandaag een ander Corsica kennen, met oude Genuese torens langs de kust: getuigen van een wisselvallig, en soms zelfs gewelddadig verleden. Een verleden dat echter vandaag doorgaat, getuigen de kogelgaten in sommige verkeersborden, de overkladdingen van de officiële, Franstalige plaatsnamen. En natuurlijk de burgemeesters en gendarmes die zich gewoonlijk in Bastia of Ajaccio ophouden, i.p.v. zich bezig te houden met de reële noden van hun dorp.

Vandaag is Corsica niet meer verschrikkelijk mooi; alleen het laatste adjectief is nog van toepassing. Overnachten doe ik op een driesterrencamping met een lege receptiedesk en een heerlijke warme douche. Zo er morgenvroeg niemand is, dan vertrek ik en dank ik Frankrijk voor zijn laatste gratis nacht.