De Gorges du Tarn tarten alle verbeelding

De ochtendkoude herinnert me eraan dat Grandrieu op elfhonderd meter ligt. Een zwaar bewolkte hemel, wat lichte motregen en een gure noordenwind: is dit Zuid-Frankrijk? Feit is dat ik vandaag rugwind ga hebben, en rond de middag bereik ik de stad Mende, badend in de zon. Ik neem een paar uur de tijd om rond te neuzen, iets te eten, een travellerscheque te verzilveren enz...

In de kathedraal brengt orgelmuziek mijn onrustige geest niet echt tot kalmte. Mijn route plan ik verder naar de Gorges du Tarn. Drie kwartier klimwerk vanuit Mende, dan weer enkele kilometers vrij vlak terrein, maar zo desolaat, zo woestijnachtig heb ik nog niet gezien. De heuvels zijn bedekt met iets wat je nog nauwelijks gras kunt noemen. De rotsen steken overal uit de grond. Nergens een huis, ook geen vee. Een roofvogel zweeft eenzaam boven de grijsgroene vlakte, in de verte een tafereel dat je eind twintigste eeuw niet meer vermoedde: een kudde schapen met een oude herder en zijn hond.

De weg daalt snel door dit maanlandschap, en dan plots schuurt het achterspatbord tegen de band. Afladen, provisorisch herstellen, weer opladen en maar verder. Nog steeds op zeer grote hoogte ligt plots een dorp, heel diep, aan de oever van een bergrivier met groenblauw water: dit is de kloof van de Tarn. Talloze bochten, en bij iedere bocht datzelfde dorp en hetzelfde riviertje, steeds vanuit een andere hoek.

Aan een garagehouder vraag ik mijn spatbord weer vast te maken, maar de idioot brandt tijdens het solderen een gat in mijn band. Zijn werkjongen legt het slimmer aan boord en gebruikt een schroefklem. Afladen, wiel demonteren, kapotte band weg, nieuwe binnen- en buitenband erop, wiel weer monteren, rem en versnellingsapparaat bijregelen, testen, alles weer opladen - de garagehouder vraagt uit schaamte geen vergoeding - drie kilometer rijden tot aan de plaatselijke camping en voor de derde keer vandaag weer afladen.

Gelukkig schijnt de zon en biedt de bodem van deze kloof een heel mooi uitzicht op de rotspartijen die zich vrijwel verticaal twee-, drie-, tot vierhonderd meter hoog verheffen. Deze bergen zal ik de eerste dagen niet meer helemaal moeten beklimmen omdat ik de rivier de Tarn ga volgen vanaf hier in Sainte-Enemie tot in Albi, stad van de ketters.