In de Parijse periferie

Ik heb jou, beste lezer, zekerheid beloofd omtrent ons avondeten van gisteren, en belofte maakt schuld: als voorgerecht een koude pastei van gevogelte met sla, als hoofdgerecht courgettes in een roomsausje, lekker gekruid met (wilde?) marjolein. En hoewel Françoise zich afvroeg of er nóg een gang zou volgen was zij toch het eerst klaar met eten. Maar de mannen lieten zich het geserveerde welgevallen, en ledigden – tot plezier van de gastvrouw – alle schotels tot op de bodem.

Het afscheid deze morgen houden we kort en krachtig, en omdat afscheid nemen een vaak terugkerende activiteit is voor wie zo lang op reis is, trek ik het me niet al te erg aan; het is immers geen vaarwel, maar wel een tot weerziens.

Chartres en zijn kathedraal verdwijnen achter de horizon, en ik moet me als een duiveltje in een wijwatervat weren om de sterke noordoostenwind de baas te kunnen. De hele dag zie ik niets anders dan akkers, kleine dorpjes en dito stadjes: nogal eentonig, na alles wat ik de voorbije maanden heb mogen aanschouwen. Ik tel stilaan de dagen af: vandaag zijn de laatste twee weken begonnen.

Ik vind onderdak in een klein hotel in het centrum van het Parijse voorstadje Mantes-la-Jolie. Na maanden sober leven permitteer ik me nu wat meer, omdat ik veel geld heb overgehouden. En eigenlijk heb ik deze verwennerijtjes wel wat nodig om het de laatste weken goed te kunnen volhouden, want vierenhalve maand is lang. Niet echt té lang, maar toch…