Parc du Morvan

Het afscheid van Jeannine en haar familie valt me niet zo zwaar, niet omdat we geen goede vrienden zijn, integendeel! Maar wel om de volgende twee redenen: ten eerste raak ik stilaan gewend aan afscheid nemen, en ten tweede weet ik dat het dikwijls geen vaarwel ik, maar een tot weerziens. Jeannine’s schoondochter is Nederlandse – uit de buurt van Maastricht – en het ligt dan ook voor de hand dat ze me volgend jaar een bezoekje brengt, wanneer ze ook bij de Nederlanders te gast zal zijn. Dan zullen we samen mijn dia’s eens bekijken, of beter, een selectie. Want mijn archief neemt stilaan indrukwekkende proporties aan.

De rit vandaag voert me doorheen een bosrijk stukje Boergondië: ze noemen deze streek de Morvan. In een klein gehuchtje vind ik een gîte d'étape met een aller- aardigste gastvrouw en sympathieke gasten. Och ja, het gehuchtje Athez – ook Athey gespeld – is een deel van de grote gemeente Anost.