Wat muziek voor me betekent

Ik blijf alleen achter en engageer mezelf in het koor: ten eerste omdat ik zeer graag zing, en ten tweede, omdat de dagelijkse repetitie – van 14 tot 16 uur – een substituut is voor de wekelijkse repetities met de muziekverenigingen waarin ik thuis meespeel en die ik nogal begin te missen.

Er is eigenlijk nog een derde reden: muziek is voor mij altijd dé manier geweest waarop ik het best kan bidden, en sommige van mijn muziekvrienden weten dat maar al te goed: al spelend vloeien de emoties los; het gebeurt vaak dat ik emoties die niet snel genoeg wegebben een handje help met een schreeuw, een vloek, een stamp op de vloer… waarna ik weer even zo vrolijk gewoon verder speel en weer kan opgaan in hogere sferen, alsof er niets gebeurd is.

Ik kan God niet genoeg danken, want Hij heeft me begenadigd met vrienden die mijn kleine onhebbelijkheden reeds lang aanvaard hebben en er zich niet meer over verbazen als “het weer zover is”. Toch blijf ik liever voorzichtig: teveel wil ik van hen niet verwachten, en misbruik maken van hun tolerantie zeker niet.

Naast muziek besteed ik veel tijd aan bijbellezen: ik hoop dat deze moeilijke, symbolische taal me ooit eens wat duidelijker wordt… of ben ik met mijn 31 jaren – sedert gisteren – hier nog steeds te jong voor?