Opnieuw in het Bassin du Forrez

Vanuit het rustige Chastanuel, op zowat duizend meter hoogte, zak ik naar Saint-Galmier, aan de overzijde van de Loire, in haar brede dal dat hier het Bassin du Forez wordt genoemd. De hoge snelheid is niet alleen te wijten aan het hoogteverschil, want ik moet nog enkele rugjes in de Velay en de Monts du Forez over alvorens ik de Loire ontmoet.

Ik herken de streek, herken het stadje Craponne-sur-Arzon, waar ik tweeënhalve maand geleden gepasseerd ben. Tijdens het klimmen zakt mijn snelheid nooit onder elf kilometer per uur: ik ben in topvorm. Spijtig dat ik weinig of niet kan halthouden: heel wat plaatsjes hier zouden de moeite waard zijn geweest. Maar Taizé en mijn familie wachten, ik moet er dus tijdig zijn. Vreemd: ik had het werkwoord "moeten" al bijna uit mijn woordenschat verbannen.

Raar hoe ik mijn kalmte en mijn geduld – deugden die me de laatste maanden echt sierden – wat kwijtgeraakt ben. Want gisterenavond, in Chastanuel, raakte ik zowaar in paniek toen me werd medegedeeld dat de gîte eigenlijk volzet was. En toen ik vandaag een telefoonkaart wilde kopen, en alle tabakswinkels in Saint-Galmier door hun voorraad heen waren, toen moest ik naar het postkantoor, waar ik me bijna de nagels van de vingers beet omdat er vier klanten voor mij waren. Ik hoop dat die onrust, dat ongeduld, slechts tijdelijk is; deze oude kwaaltjes zijn immers eigenschappen waarmee ik vroeger altijd wel wat behept ben geweest, maar die ik toch liever kwijt ben…