Zijn al die gîtes hier bezet?

Zoals elke morgen serveert Dominique het ontbijt met een brede, gulle glimlach op zijn gezicht, speelt met de twee dochtertjes van een echtpaar dat hier logeert: kortom, hij is een overtuigend gastheer.

Ondanks mijn tendinitis leg ik vandaag pijnloos meer dan honderd kilometer af doorheen de Auvergne: de beklimmingen vallen me minder zwaar dan vorige zaterdag. Zijn de heuvels hier dan minder hoog, minder steil? Of heb ik gewoon een goeie dag? Het ideale, droge, niet te hete weer speelt zonder twijfel een belangrijke rol.

Na zevenennegentig kilometer bereik ik Chavaniac-Lafayette waar die gelijknamige generaal uit de Amerikaanse geschiedenis werd geboren. De gîte is volzet, op één bed na, dat me om onduidelijke reden wordt geweigerd. De baas maakt er zich makkelijk vanaf: “Er is hier een groep. Enkelingen storen de groepsgeest.” Een vrouw die hier logeert, kennelijk iemand die de leiding heeft over de groep, ziet er echter geen graten in dat ik hier zou blijven overnachten, maar de baas laat me voelen dat ik niet welkom ben. Ik slik mijn verontwaardiging maar in. Zeven kilometer verder is er nog een gîte.

Maar wel zeven kilometer klimmen! Nu heb ik op drie maand tijd een erg plezierige manier ontwikkeld om makkelijk te kunnen klimmen, en ik wil deze manier hier kort uiteenzetten: moet je ooit een stevig stukje bergop, kijk dan met anderhalf oog naar het landschap en geniet ervan. Neem het in je op. Terwijl je de omgeving bewondert zijn je gedachten niet bij de stijgende weg, die je met een half oog in de gaten houdt.

Op deze wijze heb ik slechts vijfendertig minuten nodig om zeven kilometer steil te klimmen. Pas wanneer ik afstijg voel ik de vermoeidheid. Ik ben nu in een heel klein gehucht - Chastanuel - waar de gîte ook al volzet is. Maar in het parochiezaaltje, waar ik nu deze regels opschrijf, liggen genoeg matrassen om laatkomers te “depanneren”. Koken moet ik ook al niet. “Eén meer of minder, wat betekent dat nu? En vergeet morgenvroeg het ontbijt niet!” Sympathieke lui.

De gîte zelf ligt enkele honderden meters van het zaaltje, waar ik gans alleen slaap. Na het avondmaal wandel ik over de onverlichte weg naar mijn slaapplaats en bewonder de sterrenhemel. De drie heldere sterren, recht boven mij, de zgn. Zomerdriehoek (Vega, Altair en Deneb) worden op dit ogenblik misschien ook in Sambol bekeken door een mediterende Luis...