Sleur eens een fiets en 35 kg bagage vijf verdiepingen omhoog

Vanaf vandaag begint de terugreis. Het is of de duivel ermee gemoeid is, maar er staat een erg strakke noordoostenwind: ik blijf dus worstelen tegen de natuurelementen. En er is hier geen meter vlakke weg: kleine beklimmingen, kleine afdalingen. Op een twaalftal kilometer voor A Coruña – ik dacht het eerst niet te halen – daal ik vrij sterk, maar moet daarna nog een tamelijk zware klim doen naar het centrum van de stad. Daar vind ik snel een geschikte kamer. Alleen: zij ligt op de vijfde verdieping, en de gastvrouw raadt me aan om fiets en al de trappen op te sleuren, want regelmatig dringen er dieven door op het gelijkvloers. Met de bagage gaat het nog, maar de trappenhal is te eng voor mijn trouwe metgezel die ik met het slot stevig aan de trapleuning vastmaak.

Het centrum van A Coruña is eigenlijk een schiereilandje in de grote ria. Een avondwandeling om de havenactiviteiten gade te slaan – ook vissersboten – leert me dat de kaaimuur vergeven zit van de ratten, die zodanig aan de vele wandelaars gewend zijn dat ze niet eens meer opkijken wanneer ik één van hen fotografeer, die zich tegoed doet aan het visafval dat hier wordt achtergelaten t.b.v. de zwerfkatten die op hun beurt de rattenpopulatie enigszins in evenwicht (zouden) moeten houden.

De beroemde toren van Hercules, het meest bekende monument? Ik heb hem niet gevonden, want het wordt al donker. Dus telefoneer ik maar even naar de mensen thuis om te vertellen dat alle doelen van mijn pelgrimstocht bereikt zijn, alle dromen gerealiseerd. Nu komt het erop aan om voor de terugreis zélf een betekenis, een doel te creëren. Anders val ik in een diep gat. En dat wil ik niet, want dit luilekker leventje bevalt me na meer dan twee maand nog altijd uitstekend. Ik richt mijn thuiskomst zo tussen 20 en 25 september.