Beland op de Camino Frances

Middagpauze in Garés, ofwel Puente la Reina, zoals de niet-Basken dit plaatsje noemen. De pelgrims lopen hier dik, velen te voet, sommigen met de auto, niet zoveel fietsers. Allemaal halen ze hun stempeltje af in een speciaal daartoe ingericht kantoortje vlak bij één van de twee kerken. Hier komen alle routes uit het noorden samen: de drie Franse routes vanuit Parijs, Vézelay en Le Puy via Roncesvalles, en de vierde Franse route vanuit Arles via de Somportpas.

In de refuge warm ik wat water op en maak me wat minuutsoep klaar die ik reeds van thuis meesleur. Ik maak er kennis met Jacques, Parijzenaar en kankerpatiënt, die te voet op weg is en mij als zijn persoonlijke tolk inschakelt. Ik mag dan weinig Spaans met heel veel haar op stamelen, maar ik ben er fier op: wij, Vlamingen, proberen tenminste en weten ons bovendien nog verstaanbaar te maken ook...

Jacques blijft in Puente la Reina, maar ik besluit nog zowat twintig kilometer verder te rijden tot in Estella (Lizarra). Na zowat acht kilometer langs een grote weg probeer ik één van de vele wandelpaden, en moet inderdaad al gauw wandelend verder. Terwijl ik even pauzeer arriveert daar een lieve jongedame. Carolina is Mexicaanse en doet de bedevaart (te voet) om alle miserie uit haar jeugd achter te laten. Niet dat ze nu over veel geld beschikt, maar ze kan aanzienlijk meer aan dan vroeger. Geef toe, beste lezer, wij leggen aan mekaar uit waarom we naar Compostela gaan, en ik ben - alweer - verplicht dit in het Spaans te doen, met succes trouwens. Liever niet dan vals bescheiden.

Ik wandel zo'n twaalftal kilometer met haar en de fiets aan de hand door ferme brokken natuur. In Estella vinden we onderdak in een pension - de refuge is dicht - en ik betaal haar een etentje en zij mij een drankje.

Ik vrees nu al het afscheid morgen, ze zal me te voet niet volgen. Moedig meisje!