De sneeuwtoppen van de Pyreneeën schitteren uitdagend

Op een terrasje in de schaduw van de kerk van het stadje Saint-Gaudens geniet ik - met gemengde gevoelens weliswaar - van het landschap dat zich naar het zuiden uitstrekt: de Pyreneeën waren al de hele dag zichtbaar vanaf de toppen van de heuvels die zelf ook steeds steiler te beklimmen zijn; eerst was er die donkere "muur", nauwelijks te onderscheiden van het wolkendek dat zich erachter schuilhoudt. (Aan deze zijde - Frankrijk - is de lucht overigens blauw.) Naarmate de dag vordert komt deze muur dreigend naderbij, de beboste hellingen geven de bergen een schrikwekkend tintje. De verdergelegen toppen zijn grijsblauwe achtergrondsilhouetten omdat het weer niet echt "helder" is. Blinkende vlekken met bizarre vormen blijken geen wolken te zijn, zoals ik eerst aannam, maar wel eeuwige sneeuw. Adembenemend mooi! Ik zeg wel: adem-benemend, want eer ik deze gigantische wand zal bedwongen hebben moet ik in ademnood raken, en wel meer dan eens. Ik kijk ernaar uit, maar wel met een klein beetje angst.

Angst ook omdat ik - even voordat ik te Saint-Gaudens aankwam - een verkeersongeval zag met dodelijke afloop voor een man uit wiens gedeeltelijk zichtbare kledij - zijn lichaam lag onder een laken en de hulpdiensten waren reeds ter plaatse - ik kon afleiden dat het hier een oudere persoon betrof. Het eerste ongeval tijdens mijn reis: noodlottig, ondanks dat de weg waarop ik reed erg rustig was. Een waarschuwing voor me om voorzichtig te blijven, datgene wat ik tot nu toe altijd heb proberen te doen.

Zeer goed onthaald in de jeugdherberg hier.