Pikdonkere tunneltjes... en geen lamp...

Ik volg de Tarn verder, en stel vast dat het landschap minder bergachtig wordt; de kloof is geen kloof meer, maar een bredere vallei; de rivier geen bruisend bergwater meer, maar door verscheidene afdammingen meer een bergmeer, vaak meer dan honderd meter breed.

Bovenop de heuvels lopen wegen die de Tarn volgen, maar ook onderaan, vlak bij de oevers lopen zeer mooie wegen, die plots... in een stikdonkere tunnel verdwijnen, om dan een paar honderd meter verder weer tevoorschijn te komen. Heel vervelend is dat, want in die zwarte duisternis voel je je volledig verloren, en het lampje van mijn fiets kan zelfs de tunnelwand niet zichtbaar maken. Kon de overheid hier ten behoeve van de zwakke weggebruikers werkelijk niet enkele lampjes aanbrengen? Ik besef niet alleen het gevaar omdat ik zo goed als onzichtbaar ben voor het tegenoverliggend verkeer - de weg is immers slechts één strook breed - maar de duisternis, samen met het geluid van lekkend water drijft me terug naar de ingang.

Enkele minuten later hou ik een wagen tegen die ook de tunnel wil inrijden, en vraag hem om langzaam voor mij uit te rijden; de man is zo vriendelijk en op die manier lijkt het veel minder griezelig. De tunnel is ongeveer een halve kilometer lang. Wat ben ik blij de zon terug te zien! Nu eerst een zaklamp kopen in de eerste, de beste winkel, één met een stevige straal.

Gelukkig ben ik zo verstandig om nadien de heuvels te beklimmen en zo langs de bovenste wegen verder te rijden. Het landschap is hier weer heel wat rijker dan in de Lozère, enkele dagen geleden. Graanvelden, weiden, licht heuvelend: heel goed te vergelijken met Haspengouw.

In één ruk rij ik door tot Albi en huur een hotelkamer voor één nacht, omdat de jeugdherberg vandaag nog volledig bezet is.