Eindelijk weer pelgrim

Tja, deze reis overkomt me nogal onverwacht. Het gebrek aan praktische voorbereiding doet zich evenwel niet gelden; daarvoor heb ik maar al te veel ervaring. Wel ondervind ik een gebrek aan motivatie. Niet dat ik me niet amuseer, hoor. En van het slechte weer, de voorbije dagen, trek ik me sowieso niks aan; dat compenseer je dan maar met een hotelkamer en een ietwat uitgebreider avondmaal. Vorig jaar had ik dergelijke compensaties niet nodig; het jarenlange dromen maakte me moreel sterk.

Wie grote reizen wil maken – en dit tripje naar Lourdes beschouwen we even niet als zijnde “groot” – die moet eerst doorheen het stadium van (dag-)dromen. Dit om voldoende mentale energie op te bouwen zodat hij het meerdere maanden aan een stuk kan volhouden en de heimwee hem niet in zijn greep krijgt. Die “droomfase” mag gerust enkele jaren duren – in mijn geval dan toch.

Meerdere maanden vóór vertrek volgt de tweede fase: de werkelijke voorbereiding. Reisroutes moeten uitgestippeld worden en op kaarten aangeduid. Sommigen plannen hun tocht zeer nauwkeurig etappe per etappe, maar ik geef er de voorkeur aan een flinke portie flexibiliteit in te calculeren, wat een veel “vrijere” reisstijl toelaat. Lees er maar eens de verslagen van 1996 en 2001 op na!

Fase drie: de reis zelf. Het hoogtepunt van je project. En daarna is het geenszins afgelopen, want fase vier volgt nog: het nagenieten duurt lang, heel lang; nu nóg geniet ik van 1996 evenveel als van 2001.

De eerste fase heb ik dit reisje volledig overgeslagen: ik heb niet gedroomd. De gelegenheid viel me onverwacht in de schoot. De tweede fase nam geen drie uur in beslag: gauwgauw de route uitgestippeld, de fiets nagekeken – deze keer niet de beroemde postfiets – de bagage samengesteld. Niet meer dan normaal dat dit tochtje een vluchtiger indruk nalaat dan de 6772 kilometer van 1996 of de 11689 kilometer van 2001.

Ach, niet getreurd. Enkel de regen is verantwoordelijk voor mijn vrij hoge snelheid. Nog slechts een tweehonderdtal kilometer voor de boeg, maar toch nog drie dagen. En intussen regent het niet meer. En in het dal van de Vézère, een grote bijrivier van de Dordogne, vind je talrijke prehistorische sites die een bezoekje waard zijn. De meest bekende: Lascaux.

Daar waar het bruine water van de Vézère zich mengt met de heldere Dordogne verlaat ik het dal om in een streek aan te landen waar meedere abdijen staan. Ik bezoek Cadouin, Saint-Avit-Sénieur en Beaumont. Op en top bedevaarder. En wanneer ik ’s avonds onderdak vind in de douches van een voetbalterreintje herbeleef ik zowaar een dag in 1996 of 2001…