Hoe een gedicht te schrijven
na Auschwitz?
Het woord ontvouwt zich niet,
Maar krimpt
In bladnerven angst,
In de ontworteling van het ogenblik.
De menhirs van herinnering,
Beroerd en onberoerd,
Door tijd,
Een onbestaande tijd,
Waarin ik je naam
Niet langer herinner.
De menhirs groeten mijn vergeten,
De massada-heuvel die bloedt
En kermt in je venushaar:
Een jobstijding
Even Joods als naamloos,
Even onwaarachtig als
Versteend en wezenloos.
Antoon Van den Braembussche
