Woorden

Heel dikwijls komen ze samen met de ervaring van het moment, de woorden, alsof ze er zelf deel van uitmaken.  En misschien is dat ook wel zo: net zoals het haikumoment zelf, dienen zij zich onverwachts aan en trekken ongewild de aandacht van de dichter.  Heel prettig en bevredigend is het natuurlijk als de haiku zich in al zijn eenvoud, in een vloeiende beweging van creativiteit, in één keer af, aan ons openbaart.  Doorgaans echter zijn mens en dichter in ons niet zo harmonieus op elkaar ingesteld, dat beleving en beeldvorming in elkaar vervloeien en de grens tussen leven en schrijven nog moeilijk te onderscheiden valt.  In dat geval – en voor de meesten van ons betekent dat: meestal - moeten we ons tevreden stellen met een paar flarden of een enkele perfecte regel als aanzet.  Maar ook het schrijfproces dat dan volgt, heeft ontegensprekelijk zijn waarde: het is dikwijls zo dat de ervaring zich dan verdiept, alsof de dichter in ons, eenmaal gewekt, het beeld scherper stelt en al wat overbodig is, wegvalt.  Schrijven is dan geen technisch gepruts met woorden tot ze samen een mooi gedicht vormen, maar een bijna meditatief exploreren van het moment: als we de ervaring zo in ons laten verzinken, dat we er volledig in opgaan, dat we het moment zelf worden, zal de stroom van creativiteit in ons opnieuw op gang komen.  Schrijven wordt dan letterlijk woorden proeven: de mogelijkheden een voor een weten opborrelen, zonder zelf actief te zoeken of iets te willen forceren, en ondertussen voelen hoe ze wel of niet affiniteit vertonen met het moment van onze ervaring, tot alles op zijn plaats valt en moment en haiku perfect samenvallen.  Het is in dat proces dat de mens en de dichter in ons elkaar nader komen, om uiteindelijk een natuurlijke eenheid te vormen waarin leven en schrijven een zijn.  Veel meer dan een poëtische vorm is haiku een wijze van leven.

© Marc Hendrickx 2001