Spaanse chaos bij Jato

Vader Jato is terecht fier op de toezegging van subsidies voor de bouw van zijn nieuwe refuge. De werken verlopen op zijn Spaans, d.w.z. langzaamaan. Het Spaanse woord mañana dien je niet te vertalen als "morgen"; "ooit eens" geeft veel beter weer wat de Spanjaard hiermee bedoelt.

Bovendien heeft men op de bouwwerf de resten van een oud gebouw teruggevonden, wat nog meer tijdverlies betekent. De Jato’s laten het echter niet aan hun hart komen; ze hebben zo al werk genoeg om dat zootje ongeregeld eten en drinken te geven, en een slaapplaats.

Maar de meeste vertraging bij het werk wordt wel veroorzaakt door de eindeloze zoektocht naar werktuigen. Niet alleen de werf zelf, ook de hele refuge is een toonbeeld van een charmante chaos, waaraan ieder familielid deelachtig is. De werkman, Arkadi, klaagt evenwel over de dolle toestanden hier; een ware meester in de edele kunst van de improvisatie is hij daardoor wel geworden. Samen met hem repareer ik een paar houten ledikantjes: de sponden uiteen halen, houtlijm, weer monteren en versterken met metalen haken en een paar schroeven.

Het begint al bij de demontage: geen moersleutel te vinden. Dus haal ik even mijn eigen sleutelset tevoorschijn, engelse sleutel incluis, en in een wip zijn de beddenbakken gedemonteerd, van lijm voorzien en weer gemonteerd. En dan begint de zoektocht naar een schroevendraaier, om de metalen haken vast te zetten. Geen nood, want mijn reparatiekit bevat zowel een kruisschroevendraaier als één met platte kop. En ook de nijptang – de mijne welteverstaan – moet eraan te pas komen. In dat kleine tasje blijkt meer gereedschap te zitten dan in heel Jato’s werkplaats!!!

Fier ben ik: ook mijn handen – en mijn werktuigen – hebben hun bijdrage geleverd aan de bouw van de nieuwe refuge die mañana (=ooit eens) zal voltooid raken…