Over mieren en kosmische rampen

Het eerste wat ik vandaag zag, toen ik de ogen opende, was een mier. Het beestje was heel hard aan het werk; het versleepte namelijk de pit van een zonnebloem. En die is verscheidene malen groter en zwaarder dan het moedige insect. De minste oneffenheid van de betonnen vloer vormt voor zo’n klein creatuur een ernstig obstakel. Toch slaagde het diertje erin, telkenmale met veel trekken en duwen, de pit in de gewenste richting te manipuleren. Dit petieterige schepsel moet over nog veel meer kracht beschikken dan ikzelf, die met zo’n dertig kilo last al heel wat bergen heb beklommen. Nemen we de verhouding in acht tussen die mier met haar pit enerzijds, en mezelf met de zwaarbeladen tweewieler anderzijds, tja, dan zou ik eigenlijk mijn auto over de Pyreneeën moeten trekken!

Mieren leven in nesten, meestal ondergronds. Zonder het te beseffen vermorzelen we dagelijks tientallen van die kleine natuurwondertjes onder onze lompe voeten. En komen ze ons te na, dan vernietigen we ze heel bewust, zonder scrupules.

Mieren zijn – ondanks hun tomeloze werklust – slecht bedeeld door moeder Natuur. Eén enkele koeienvla op zo’n mierennest, en er vallen vele duizenden slachtoffers. En wanneer die koe dan nog eens haar watersluis openzet, zijn er geen overlevenden. Voor die mieren staat dit gelijk aan een kosmische ramp!

Wij zijn net mieren, krioelen door elkaar. Daarbij vallen al eens slachtoffers. Zo was ik daarnet nog getuige van een spectaculair ongeval, waarbij een voertuig van de weg raakte en drie- tot viermaal over kop ging: de bestuurder bleek gelukkig slechts lichtgewond.

Eén klein steentje vanuit het heelal, slechts een paar kilometer groot, nietig vergeleken bij onze aarde; één enkel welgemikt steentje, en het is hier afgelopen! Met alles! Hoe mooi en lief we onze moeder Natuur misschien ook mogen vinden, de natuur ís geen moeder. Op bijzonder cynische, wreedaardige wijze hanteert zij het oudste recht: het recht van de sterkste… en van diegene die geluk heeft.

En bij het uittikken van deze tekst, weken na mijn thuiskomst, vroeg ik me af of ik die dag geen voorgevoel had van wat er op 11 september te gebeuren stond? Nonsens natuurlijk. Maar voor die mensen, boven in de WTC-torens betekenden die inslaande vliegtuigen ook een kosmische ramp…