Explosies en geen bluswater

Ik slaap wat langer uit: het bewolkte weer zal me toelaten ook tijdens de siësta te fietsen. Eerst even een lekke band herstellen: afladen, wiel demonteren, nieuwe binnenband opleggen, wiel monteren, band oppompen, fiets laden, een laatste praatje met de bewoners, en dan… een luide knal die door de smalle straatjes nagalmt!

Iedereen kijkt verschrikt rond, mensen komen in paniek naar buiten gelopen en samen met hen vraag ik me af waar die ontploffing in ’s hemelsnaam vandaan kwam. Plots krijg ik de pas herstelde band in het oog: gewoon geëxplodeerd. Zou die fiets dan toch te zwaar geladen zijn?

Gelukkig heb ik nóg een binnenband. Na herstelling rijdt het stalen ros weer vlotjes. Tja, soms heeft mijn metgezel kuren…

Het loopt al tegen twaalven. In een klein stadje, Landete, hou ik halt aan de fruitkraam op de markt. Een heerlijke fruitsla, daar heb ik trek in, na de middag. Maar er staat een lange rij te wachten en na een kwartiertje vraagt een dame me of ik veel nodig heb.

• Nee mevrouw, ik ben immers maar alleen. Alleen wat fruit om een fruitsla te bereiden.
• Gaat u dan maar voor, mijnheer.

Maar één van de andere dames heeft het zo niet begrepen en begint met de vriendelijke mevrouw te redetwisten, op zijn Spaans, welteverstaan!

• Ah nee, hé. Ieder zijn beurt is niks teveel. Hij kan wachten zoals iedereen, die toerist met zijn fiets. Die heeft geen haast. Die heeft meer tijd dan ik. Ik moet nog mijn hele huishouden doen!
• Komkom, niet flauw doen hé. Mijnheer heeft me zojuist gezegd dat hij niet veel nodig heeft. Ik laat hem voorgaan. Zolang jij hier wacht kan je tenminste niet gaan roddelen over mijn familie.
• Wat? Ik roddelen? Kijk liever naar jezelf, dorpsgazet!

Er barst voor de tweede keer een explosie los vandaag, ditmaal één van scheldwoorden. De ruziestookster druipt woedend af, de andere dames laten me vriendelijk voorgaan, ondanks mijn protest en mijn gebrek aan haast.

Enkele kilometers voorbij Landete houdt een wagen van de Guardia Civil me tegen.

• Het spijt me mijnheer, maar u kunt langs hier niet verder. U zult terugmoeten.
• Oei, dat zal een omweg van veertig tot vijftig kilometer worden. Wat is er eigenlijk aan de hand?
• Er zijn wegenwerken bezig. De werklui moeten een rots doen springen die in de weg ligt. De weg moet daar nl. breder worden gemaakt.
• En hoe lang duurt dat, denkt u?
• Oh, een kwartier, een halfuurtje. Veel langer zeker niet.

Tja, dan kan je beter even pauzeren i.p.v. een omweg van enkele tientallen kilometers te maken. De twee agenten schijnen niet zo goed te begrijpen dit ik deze gedwongen rust zo licht opneem. Ik plof neer op een grote steen en begin te eten.

• Excuseer mijnheer, die bruine substantie die u daar opeet, wat is dat?
• Kent u dat niet agent? Dat is pure chocolade!

Wat ik niet wist was dat men in Spanje marihuana vaak met chocolate aanduidt. De man maakt er problemen rond.

• Weet u dan niet dat dit in Spanje verboden is? U mag softdrugs slechts in zeer kleine hoeveelheden nuttigen. En ik begrijp niet dat u dat gewoon opeet. Toon mij eens uw papieren, alstublieft.
• Dat is een vergissing, mijnheer. Ik bedoel échte chocolade. Kijk, ik ben Belg, Vlaming. Ik verslind al van kindsbeen kilo’s chocolade. Pure chocolade, made in Belgium. Alstublieft, proeft u maar.
• Belgische chocolade. Maar die is verboden in Spanje, die is veel te sterk. Dat is een gevaar voor de volksgezondheid.
• U maakt een grapje. Hoe kan zo’n gezond product nu verboden zijn!
• U drijft daar toch geen handel in. Consumeren mag, maar handel drijven niet.
• Nee, maar als ik iemand een stukje laat proeven, is dat dan strafbaar?
• Tja, eigenlijk…
• Alstublieft dan. En geef aan uw collega ook een stuk. Smakelijk, heren. Dit is topkwaliteit.

In de verte weerklinkt plots de derde explosie vandaag. Een bulldozer ruimt het rotspuin op dat over de weg ligt. Als fietser mag ik vertrekken vóór het autoverkeer, twee agenten achterlatend wier mond bruin ziet van mijn stukje vaderland.

’s Avonds kampeer ik op een mooi grasveldje midden in een nieuwere wijk van het stadje Minglanilla. Alles schijnt oké, de lui hier zijn heel vriendelijk. Alleen… geen enkele openbare fontein, noch een waterkraan waaruit ook maar één druppel water komt. Dus begeef ik me maar naar het plaatselijke zwembad waar men me maar al te graag de mogelijkheid biedt om nog eens fijn onder de douche te gaan.