Mijn trouwe reisgezel

Een heel gewone dag, zonder uitstapjes, zonder veel inspiratie. Ook mijn geest heeft al eens een rustdagje nodig.

De remtrommel van de fiets, achteraan, werkt niet meer. Ik demonteer hem, reinig hem, maar bewerk dat de trommel gebarsten is. Gelukkig kan ik bij een fietsenmaker, vlakbij, een velgrem laten monteren (trommelremmen had hij niet in voorraad). De man kijkt nogal bedenkelijk wanneer ik mijn reisgenoot binnenbreng:

• Wat een rare fiets is dat? Zoiets heb ik nog nooit gezien. En daarmee doe jij zo’n grote reis? Man, je moet wel gek zijn! Oef, wat weegt dat beest!

Maar de man controleert het rijwiel grondig na het monteren van de nieuwe rem. En met de beste wil ter wereld kan hij geen ander mankementje vinden dan de stuurmolen die iets vaster moet aangedraaid worden. Tja, die fiets, met afgebladderde lak, mag er dan enigszins gammel uitzien. En die metalen kettingkast, op maat gemaakt ter vervanging van het plastic exemplaar dat voortdurend barstte, maakt de tweewieler er niet mooier op, net zomin als de dubbele bovenbuis. Het is geen elegante, gestroomlijnde fiets; wel een compromis tussen een zware, deugdelijke postfiets en een rijwiel voor langdurige reizen met vele kilo’s bagage. Noch in 1996, noch nu heeft mijn trouwe stalen ros me in de steek gelaten.

De fietsenmaker kan niet aan de verleiding weerstaan en vraagt me om een klein ritje te mogen doen. Na een halfuurtje verschijnt hij weer: “Ja, zwaar is hij wel. Maar niet te geloven hoe stabiel hij in zo’n haarspeldbocht ligt! Verkoop je hem niet?” Prompt biedt hij me anderhalf miljoen lire, zo’n 30000 frank (of € 774,69). Ik kocht hem in 1995 aan fabrieksprijs, voor zo’n 22000 frank (€ 545,37). Maar zoals een voetganger-pelgrim zijn trouwe bedevaarderstaf te vriend neemt, zo heeft de fietser zijn rijwiel. Bovendien ken ik hem door en door, voel ik lang tevoren wanneer er iets schort en kan ik ingrijpen vooraleer de schade dramatisch wordt. Een eenvoudige fiets, zonder veel luxe, en precies daarom makkelijk te onderhouden, te herstellen. Nee, die verkoop ik niet. Daarmee zal ik nog vele jaartjes werk doormaken. En mijn volgende reis, binnen ik-weet-niet-hoeveel jaren.

En wanneer ik met pensioen ga hoop ik nog steeds over een goede conditie te beschikken. Een huis hoef ik niet, een zwerfauto lijkt me beter. Daarmee reis ik de hele wereld af. Mijn heel gewone, zwartgelakte, afgebladderde, niet al te modieuze tweewieler mag ook met pensioen. Niet op de vuilnisbelt! Zijn opvolger zal tevens een toonbeeld van eenvoud, duurzaamheid en kwaliteit moeten zijn. Want fietsen zal ik, zolang ik kan, regelrecht – ten gepaste tijde – het graf in.

Ik bid mijn Schepper niet zozeer om een lang leven, maar om een sterke gezondheid, tot het einde toe… En mocht dit me niet vergund zijn, dan bid ik Hem om moed een eventuele ziekte of handicap met waardigheid te dragen:

Heer God,

Geef me de kracht te verbeteren
Wat ik kan verbeteren.

Geef me de moed te accepteren
Wat ik niet kan verbeteren.

Geef me de wijsheid te onderscheiden
Wat ik wel en wat ik niet kan verbeteren.

En uit mijn eerste reis in 1996, en uit deze reis, nu al voor één derde achter de rug, hoop ik voldoende inspiratie te mogen putten om nog heel veel jaren in geluk te kunnen leven, en anderen daaraan deelachtig te maken. Wat de toekomst ook in petto heeft:

• ziekte of gezondheid;
• armoede of rijkdom;
• voor- of tegenspoed.

Met Franciscus bid ik:

Heer, maak me tot een instrument van Uw liefde