We kwamen voorbij een schooltje, waar enkele kinderen een liedje zaten te zingen dat we maar al te goed kenden: een Franse en Thaise versie van "Broeder Jacob". Om je een kriek te lachen! Echt waar, een goddelijk moment.

Nadien ging het met de "lange-staartboot" weer richting hotel aan dezelfde rotvaart waarmee we de heenreis hadden gemaakt. En wat moest gebeuren, gebeurde: onderweg hadden we een onaangename kennismaking met een stuk hout dat als een paal boven water stak...

Behalve wijzelf zaten onze vier vrienden (Nina, Camille, Walter en Jeff) in die boot, plus de stuurman en zijn dochtertje. Met het water hoog opspattend door de vaart waarmee we de kronkelende rivier afdenderden, kwamen we door een bocht gesneden en boem, pats, voor we door hadden wat er gebeurde kraakte het dak naar beneden. Vooraan ontsnapten we er nog aan - Nina en Francis hielden er wat hoofd- en nekpijn aan over - maar Camille, die achteraan zat, kreeg het gevaarte op haar aangezicht. Gevolg: een bloedende mond en - wat erger was - een stukje van een van haar bovenste snijtanden en dus een heel ongelukkige jonge vrouw.

En dan, ja, het spreekwoordelijk geluk bij een ongeluk. Toevallig is er in Chang Rai een ziekenhuis dat in heel Thailand bekend staat voor zijn tandheelkunde. Het ongeval gebeurde op een zondag, maar daar tilde niemand aan. De Thaise gids maakte de afspraken en nog diezelfde dag had Camille weer een brede onberispelijke smile. Hoedje af!

In de namiddag van diezelfde dag reden we naar de Gouden Driehoek, de plek waar de grenzen van Thailand, Laos en Myanmar (ex-Birma) samenkomen. We bezochten er het Opiummuseum en gingen op het aanbod van enkele kinderen in om samen met hen op de foto te gaan, na overhandiging van enkele baths natuurlijk.


En dit uitstapte was het laatste in Thailand. De volgende morgen zouden we het vliegtuig nemen naar Bangkok, om van daar naar Cambodja te vliegen.

Wie wat meer over de Karen te weten wil komen, kan bijvoorbeeld hier terecht.