Na het middagmaal trekken we met de bus verder door Mayaland en houden even halt in een dorp. Uit de foto's die we er getrokken hebben mag blijken dat deze mensen arm zijn. Of ze gelukkiger dan wel ongelukkiger zijn dan wij laten we in het midden.

Als huisraad een tafeltje, één stoel en een hangmat voor ieder lid van het gezin. O ja, ook een fles Coca Cola. Het is ongelofelijk, maar tot in het kleinste dorpje vind je de Siempre Coca Cola aangeplakt of geschilderd. Andere publiciteitsborden hebben we niet gezien!

Op de foto hierboven zie je een Maya gezin. De vader is niet te bespeuren. We merkten op dat de mannen zich liever niet aan de toeristen vertoonden. Deze mensen lopen allemaal blootsvoets, behalve de grootmoeder achteraan die tevens de enige is die de huipil draagt.

Op onze tocht hotelwaarts blijven we de Mayadorpen kruisen. Ticul, Teabo, Oxkutzcab waar we in een fietsentaxi plaatsnemen die ons rond het dorp voert. De fietsentaxi is hier een algemeen verspreid vervoermiddel dat niet alleen toeristen rondrijdt maar ook de indigena's, de Yucateken zelf. Het is een fiets met vooraan twee wielen waartussen een zitbank is gemonteerd. Je zou het wat kunnen vergelijken met de - verdwijnende - ijscokarren van bij ons.

Niet alle Mayadorpen hebben de zo typische huisjes. Sommigen hebben een dak uit golfplaten, anderen hebben in het centrum stenen huizen die evenwel de klassieke bouwwijze volgen. Hoge vertrekken en parallel liggende meestal openstaande deuren zorgen voor een aangename ventilatie. Tussen de bovendorpels schommelen hangmatten. Die zijn makkelijk opzij te schuiven om overdag ruimte voor wat anders te hebben, bijvoorbeeld een overjaarse naaimachine waarop de vrouwen de kleurrijke randen van de huipiles maken.