Het stadje Livingston dat enkel bereikbaar is per boot, lijkt wel in een ander land te liggen. Hier vinden we tot onze verbazing veel zwarte Guatemalteken die naast Spaans ook hun traditionele Garifuna-taal spreken. Sommigen spreken ook het muzikale Engels van Belize, het vroegere Brits-Honduras, dat net om de hoek ligt.

Livingston is een anomalie, met zijn rustige levenswijze, zijn kokosnootpalmen, zijn vrolijk gekleurde huisjes en zijn economie gebaseerd op visserij en toerisme.

De Garifuna zijn afstammelingen van Afrikanen die als slaven naar de Nieuwe Wereld werden gebracht. Hun wortels liggen op het Hondurese eiland Roatán, waar de Britten hen naartoe brachten na de Garifuna revolutie op het Caribische eiland St. Vincent in 1795.

Vanuit Roatán verspreidden de Garifuna zich langs de Caribische kust van Centraal Amerika. Ze huwden met zowel Caribische indianen als Maya's en schipbreukelingen van andere rassen.

Behalve de Garifunas wonen er ook andere volken in Livingston, zoals de Q'eqchi' Maya en een internationale waaier van reizigers.

Tijdens onze boottocht op de Rio Dulce kwamen we langs een prauw waarin twee mensen zaten: een regelrechte schoonheid van een jonge vrouw en een jongeman met verwaaide haren en baard en met een rastamutsje op. Het had familie van Bob Marley kunnen zijn, alleen... het was een Leuvenaar die hier verzeild was geraakt!