VERHALEN UIT HET WEENSE WOUD
Geschichte aus dem Wienerwald
van Odön von Horvath
een productie in het kader van Europalia Osterreich

Raamtheater op 't Zuid

Dirndls, Lederhosen, witte wijn in glazen kroezen, jachttrofeeën aan de muren,... het Raamtheater zal er Oostenrijkser uit zien dan een Wiener Heurigen. Dat moet ook voor een stuk als Verhalen uit het Weense Woud.

Het begint al met de titel. Die belooft alvast een «gemütiiche» avond met een hoop Weense kitsch. De toeschouwer installeert zich knus in zijn stoel en ziet hoe zonder enig gepsychologeer een aantal vertrouwde personages worden geïntroduceerd. Jaja, dit wordt beslist leuk! Pas als hij tot over zijn oren in het stuk zit, bekruipt hem een onbehagen. En aan het slot hoopt hij dat het donker zal blijven tot zijn schaamrood helemaal is weggetrokken. Ten prooi aan twijfels keert hij huiswaarts. Al wat hij goed vond blijkt slecht te zijn, al wat hij sympathiek vond abject. Al deze kleurrijke figuren zijn gewetenloze egoïstjes, die letterlijk over lijken gaan. Slechts 1 personage mag met recht "mens". genoemd worden. Alle andere lichten doorlopend elkaar en zichzelf op. Om dit moment van ontnuchtering is het Von Horvath te doen. Het is geen conclusie die kundig in het stuk zelf is aangebracht en waar de toeschouwer bij het handje naartoe wordt geleid, maar een onder het stuk verborgen mijnenveld dat, eenmaal betreden, door niemand ongehavend kan worden verlaten. Onder een idyllisch heidelandschap bevinden zich tientallen clichés en derdehands- wijsheden uit de kleinburgerij. Bij aanraking vliegt de meedogenloze ideologie van de heersende klasse je om de oren. Von Horvath verdeelt de mensen niet in "slechten" en "goeden" maar in "bewusten" en "onbewusten". De satanische paradox is nu dat de bewusten door de onbewusten als slecht worden gezien en vervolgens geslachtofferd, omdat zij tegen de "normale" gang van zaken in handelen, tegen de ideologie dus waaronder zij zelf gebukt gaan, maar die ze niettemin als alleenzaligmakend ervaren.

Is afstomping dan de enige redding voor de bewuste?

"Niets is zo eeuwig als de domheid!" luidt het motto van dit stuk. Met heel wat hedendaagse filosofen blijkt Von Horvath het pessimistische standpunt te delen dat er voor de mensheid in het algemeen geen hoop is. Wie te midden van de domheid zijn luciditeit ongeschonden wil bewaren, bekoopt zijn streven met maatschappelijke uitstoting. Zijn enige troost is te weten dat hij het gelijk aan zijn kant heeft. Maar of dat voldoende is om overeind te blijven?

Het Laatste Nieuws/Nieuwe Gazet van 9 november 1987: “Het Nieuw Ensemble RaamTeater speelt het stuk 'Verhalen uit het Weense Woud' in het kader van Europalia, en in een bijzonder kleurrijk decor van Ondrej Kohout. Deze productie is duidelijk opgezet vanuit een groot respect voor von Horvath. Pavel Kohout bewerkte het stuk weliswaar naar het Ensemble toe, maar behield zorgvuldig von Horvaths replieken.”
Monique La Roche in De Morgen van 7 november 1987: “acteurs rotsen in de branding” “ rake regievondsten van Walter Tillemans” “perfect in de mond liggende vertaling van Walter Van den Broeck”
Geert Van der Speeten in de Gazet Van Antwerpen van 6 november 1987: “De dubbelrollen zijn helemaal niet storend (…) er wordt met veel bravoure vertolkt” “Walter Tillemans doet weer wonderen”
Ingrid Vander Veken in De Nieuwe Gazet van 8 november 1987: “voortreffelijke vertolking (…) dat getuigt van een groot respect voor von Horvath”
W.S.B. in Het Nieuwsblad van 14 november 1987: “vlotte vertolking (…) sterke cast (…) originele regievondsten”
W.J.A. in Het Volk van 10 november 1987: “Raamtheater vat Von Horvath in de essentie” “Bewerker Pavel Kohout en regisseur Walter Tillemans hebben duidelijk de essentie gevat. De knappe vertaling van Walter Van den Broeck staat volledig ten dienste van deze visie en optie. Uitmuntende vertolkingen, prachtige ruimte gecreëerd door Ondrej Kohout.

Regie: Walter Tillemans
Regie-assistentie: Mien Augustijnen
Bewerking: Pavel Kohout
Vertaling: Walter Van den Broeck
Muziek: Jan Leyers
Decor: Ondrej Kohout en Marc Cnops
Kostuums: Ondrej Kohout en Erna Siebens
Klank: Peter Van Linden
Licht: Rob Van Ertvelde & Hugo Moens
Bewegingsadvies: Jos Brabants
Met: Luc Philips, Julienne De Bruyn, Bert André, Luc Wijns, Roger Van Kerpel, John Willaert, Eric Kerremans, Riet Van Gool, Anneleen Cooreman, Hugo Moens en Cary Fonteyn