Er hangen dreigende wolken over heel de streek, dan toch regen in Galicië ?
Inderdaad, na 1u40 wandelen begint het en ik zet me onder een grote eik, want ik vertik het nog te wandelen in de regen en natte voeten en blaren te bekomen. 30min. later is het voorbij.
10:45 en ik sta aan de steen van nog 100km. Respect en eerbied zijn hier ver te zoeken, want heel de steen is overschreven met slogans en namen, spijtig, geen foto waardig. Verder van het ene boerendorpje naar het andere, via de landwegen die meestal afgezet zijn door een hoge laag stenen.
Het blijft gelukkig droog maar de zon is niet te zien.
Vanop 4km zie ik Portomarin liggen in de diepte aan de rivier Miño.
Het is reeds 13u voorbij als ik aan de refugio toekom, dus geen wachtrij en er zijn nog bedden vrij, want deze refugio bevat wel 140 plaatsen.
Rond 15u nestel ik mij in de schaduw in een park, hoog boven de brug over de Miño. Van hier heb ik met mijn verrekijker een mooi zicht op de binnenkomende pelgrims.
16:30 en ik bemerk er eentje die ik ken, het is Chris in gezelschap van een Duits meisje, Sabrina. Het is 12 dagen geleden dat we nog iets van hem gezien of gehoord hebben.
Ik loods hen vlug naar de refugios, want de plaatsen worden snel ingenomen.
Ook John, Andrew en Vivian zijn in de wolken hem terug te zien.
´s Avonds ontmoet ik Oliver, een Canadees en mijn 3de interview is een feit.
Morgen, waarschijnlijk Palas de Rei, of iets verder als de refugio volzet is, of iets korter als het regent.
Op de foto van links naar rechts : Andrew, Vivian, Chris en Sabrina.