Worstelen met bescheidenheid

Tijdens een kort gebed deze middag, in een klein kerkje, voor het beeld van de Gekruisigde, trof me het lijden van de Heer. Dat lijden kwam niet vanzelf: Christus stierf niet aan één of andere smerige ziekte, en Zijn dood was evenmin een ongeluk. Het lijden werd Hem door mensen aangedaan en Zijn doodstrijd in de Hof van Olijven laat zien hoe weinig Hij met die gang van zaken was opgezet. Hoe zou je zelf zijn?

Soms vraag ik me af waaraan ik mijn geluk te danken heb: mijn job doe ik graag, met de familie leef ik in goeie verstandhouding, al tweemaal kreeg ik de kans een reuzenfietstocht te maken en vooralsnog ben ik één brok gezondheid. Ja, de problemen waarmee het leven me soms confronteert, waarvoor niet altijd een oplossing nabij schijnt, die problemen verdwijnen in het niet, naast al dat geluk. En alsof dit alles nog niet voldoende is, schenkt God me al een paar dagen overvloedige zonneschijn. Nogmaals, waaraan verdien ik dit? Ben ik dan in Zijn ogen écht een brave mens?

Tuurlijk heb ik gebreken. Het voornaamste daarvan is de onbescheidenheid. Terwijl ondergetekende zich maandenlang rustig mag amuseren door een flink stuk Europa te bezoeken, komt hij nog in de krant ook, en zelfs op de regionale TV. Velen in de streek, voor wie Ludo al een concreet gezicht geworden is, zo van “dat is die kerel die al dat geld heeft bijeengefietst voor een vereniging voor mensen met leukemie”. Dergelijke lofbetuigingen strelen mijn ik, voeden mijn onbescheidenheid, meten me vedette-allures aan. Maar zuster Ursula, die tot haar oude dag niet veel anders heeft gedaan dan demente bejaarden voeden, wassen en verschonen, die deed dat werk in alle anonimiteit, in alle bescheidenheid. Velen die zichzelf offeren, dagelijks, moeten niet rekenen op media-aandacht. Voor hen is er nooit feest!

Laat me mezelf beloven, de dag van mijn thuiskomst, spijts de warme ontvangst die ik me zal laten welgevallen, laat me mezelf beloven die dag met beide voeten op de grond te blijven, me niet in een vedettestatus te wentelen.

Laat me pelgrim blijven
De dag van mijn thuiskomst
En alle dagen van mijn leven…